tag:blogger.com,1999:blog-30218166856825810532024-03-05T09:26:40.638+02:00Irene.. Είσαι απλά Gamatius.Unleash your Imagination.Irene La Gamatiushttp://www.blogger.com/profile/02581589128416092326noreply@blogger.comBlogger24125tag:blogger.com,1999:blog-3021816685682581053.post-43319068657722669862012-02-26T18:03:00.000+02:002013-03-15T21:56:41.427+02:00Το μπαλόνι που γύριζε το κόσμο.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJ9TejSqDwCxJ3AckI-5Xqo2d-ne-BboFfEbIHi1yacSm90yJr58GDZMYun8Fq0IkKOEkErbIk-w7henwLvMGwSK2gDU8m8VExhMIzYJ-2aSRTF18HjUkweIwBJQHKG99fMjTKpMxQfA/s1600/red_balloo_crop.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://i44.tinypic.com/10rsuvk.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://i44.tinypic.com/10rsuvk.jpg" width="316" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Κάπου στο κέντρο μιας γκρίζας πόλης, μέσα σε ένα παράθυρο ξεχώριζε <br />
ένα κατακόκκινο ολοστρόγυλλο μπαλόνι. Κρεμασμένο απο ένα πράσινο χερούλι μιας ντουλάπας, ντυμένη με ζωγραφιστά λουλούδια, και άγγιζε το κρύο λευκό ταβάνι του δωματίου. Το βλέμμα του ήταν απλανές στον τοίχο της απέναντι πολυκατοικίας που του έκρυβε τον ουρανό. Δύο μέρες που ήταν εκεί κοίταζε <br />
τον τοίχο έξω απο το παράθυρο, ξεχασμένο απο το παιδί που το είχε. Αναρωτιόταν αν αυτός ήταν ο κόσμος του, ένα δωμάτιο χρωματιστό με πολλά παιχνίδια και τα λουλούδια της ντουλάπας συντροφιά. Το κατέκλυζε η περιέργια τι υπήρχε πέρα απο τον τοίχο που έβλεπε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">«Τόσο φώς μπαίνει στο δωμάτιο.» Αναρωτήθηκε. «Δεν μπορεί απο κάπου <br />
θα έρχεται αυτό το φώς!» <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Πέρασαν άλλες δύο μέρες, άρχιζε να μαραζώνει απο τη στεναχώρια του, ένιωθε πνιγμένο εκεί μέσα. Σκέφτηκε ότι το τέλος του θα ήταν εκεί. Μόνο τέσσερις μέρες έζησε, σύντομη η ζωή του. Έπεσε για ύπνο μόλις έφυγε το φώς, πεπεισμένο να μην ξυπνήσει την επόμενη μέρα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Το επόμενο πρωί, άνοιξε τα μάτια του καθώς έτρεμε απο το κρύο αέρα που χύθηκε στο δωμάτιο. Το παράθυρο ήταν ανοιχτό μπροστά του. Σκέφτηκε ότι αυτή ήταν η ευκαιρία του και χαμογέλασε. Άρχισε να αναπηδάει πάνω κάτω <br />
με τη βοήθεια του αέρα να λυθεί απο το χερούλι για να πετάξει. Μετά απο αρκετές προσπάθειες ο σπάγκος έπεσε λυτά στο πάτωμα και άρχισε να κάνει σβούρες στο δωμάτιο. Ήδη είχε αρχίσει να αισθάνεται ωραία! Ρούφηξε μέσα <br />
του πολύ αέρα να γεμίσει για τον δρόμο του και βγήκε αμέσως απο το παράθυρο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ο αέρας με δύναμη το πήρε στα χέρια του και το χόρευε απο εδώ και απο εκεί. Πάνω κάτω, δεξιά αριστερά, είχε αρχίσει να ζαλίζεται και προσπάθησε να βρεί την ισορροπία του. Έφτασε αρκετά μέτρα πάνω απο την πόλη, έπιασε ένα ήρεμο ρεύμα αέρα και άρχισε να παρακολουθεί τον καινούριο κόσμο που ξεχυνόταν γύρω του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Πολλά σπίτια γκρίζα, ο αέρας γκρίζος, άρχισε να βήχει. Έβλεπε ανθρωπάκια μικρά σαν μυρμήγκια, ταράτσες με ρούχα λευκά και χρωματιστά να κυμματίζουν, αμάξια που κινούνται στον δρόμο. Όσο προχωρούσε ένιωθε τη ζεστασιά απο <br />
τις ακτίνες του ήλιου, γύρισε να τον κοιτάξει αλλά ήταν τόσο δυνατός που <br />
δεν μπόρεσε να τον αντικρύσει κατάματα. Είδε τα λευκά στρώματα του ουρανού, ήταν τόσο όμορφα. Και έτσι απο εκείνο το σημείο αποφάσισε να συνεχίσει το ταξίδι του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Πέρασε δέντρα, παιδικές χαρές με παιδάκια που το δαχτυλοκοιτάζανε και <br />
το θέλανε στην αγκαλιά τους, πουλιά του κάνανε παρέα στην πτήση του, άλλα<br />
το αγριοκοιτάζανε άλλα του χαμογελάγανε. Διέσχισε την θάλασσα όμορφη απο κάτω του, έβλεπε τον εαυτό του σαν να ήταν σε καθρέπτη. Πότε ήταν άγρια, πότε ήρεμη. ΄Ολη αυτή η ομορφιά, ήταν υπέροχη. Ήταν η φύση...<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Οι στάλες της βροχής το χτυπούσαν ανελέητα. Όσο το χτυπούσαν τόσο έπεφτε προς τη Γή. Δεν ήθελε να σταματήσει το ταξίδι του εδώ. Είχε πολύ ακόμα. Έτσι βρήκε μια στέγη σε μια μικρή σπηλιά σε ένα ξεχασμένο βουνό να ξεκουραστεί <br />
για μια νύχτα. Άκουγε το θρόισμα των φύλλων απο τα δέντρα, τα ουρλιαχτά <br />
των ζώων που τρέχανε να ξεφύγουν απο τη βροχή, τα πουλάκια ανήσυχα είχαν κουρνιάσει στις φωλιές τους. Έβλεπε στα απέναντι βουνά μικρά φώτα <br />
να λαμπυρίζουν. Όλα τα έβλεπε υπέροχα και του άρεσε που είχε την ευκαιρία <br />
να το βιώσει όλο αυτό..<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Το επόμενο πρωί συνέχισε το δρόμο του. Έφτασε σε ένα ζεστό κλίμα όπου <br />
δεν έβλεπε βροχή. Ξηρασία στα δέντρα, χώμα παντού. Ο ήλιος εκεί χτυπούσε ανελέητα. Έβλεπε περίεργα ζώα, τριχωτά, με κέρατα, άγρια ζώα να κυνηγάνε <br />
το ένα το άλλο. Είδε διαφορετικές φυλές ανθρώπων, διαφορετικά χρώματα<br />
και διαπίστωσε ότι υπήρχαν πολλοί άνθρωποι, υπήρχαν πολλά χρώματα <br />
και κουλτούρες. Έπειτα είδε ανθρώπους να αλληλοσκοτώνονται, ένιωσε αναταράξεις επάνω του απο τους βομβαρδισμούς, φωτιές παντού και κραυγές. Είχε σοκαριστεί και ήθελε να φύγει αμέσως απο εκεί, έτσι τάχυνε το πέταγμά του, βρήκε ένα γρήγορο ρέμα αέρα και πέταξε προς τα εκεί που δύει ο ήλιος.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Έφτασε σε ένα κλίμα υγρασίας. Ποτάμια παντού, δέντρα παντού. Παιδιά <br />
στα ποτάμια που κάνανε μπάνιο και το δαχτυλοκοιτούσανε λες και είχαν δεί πρώτη φορά στη ζωή τους ένα μπαλόνι. Συνάντησε πόλεις με εκατομμύρια ανθρώπους, τόση κίνηση στη ζωή του δεν είχε ξαναδεί. Πως χωρούσαν όλοι <br />
εκεί σε μια πόλη, αναρωτιώταν. Έτσι συνέχισε το δρόμο του για καινούριο κόσμο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Πήγε ακόμα πιο ψηλά να δεί που να πάει, και ξεχώρισε ένα κάτασπρο μέρος. Σκέφτηκε ότι ίσως ήταν ο παράδεισος εκεί, που το είχε ακούσει απο τους ανθρώπους. Και ξεκίνησε για εκεί, όσο πλησίαζε όμως, τόσο πιο πολύ κρύωνε. Ένιωθε το ψύχος να διαπερνάει μέσα στον αέρα του. Δεν μπορούσε να πλησιάσει άλλο. Είδε παγόβουνα, λευκά ζώα, και μαύρα ζώα να βουτάνε στα παγωμένα νερά και βγαίνανε με τη λεία τους στο στόμα. Αυτό που έβλεπε απο μακρυά ήταν εκπληκτικό! Ήταν ένας τελείως διαφορετικός κόσμος. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">«Δεν μπορεί να είναι ο παράδεισος αυτός, δεν βλέπω ανθρώπους. Δεν βλέπω αγγέλους και ούτε ζεστασιά έχει.» Ανεπιθύμητος όπως ένιωσε απο τον εκπληκτικό κόσμο αυτόν, κατέβηκε προς τα νότια σιγά σιγά να ζεσταθεί. Έφτασε σε μια άλλη ήπειρο, που και εκεί είχε πάρα πολλές πόλεις. Άλλες με πράσινο, άλλες με τσιμέντο. Και φυσικά πολλά παιδιά που το δαχτυλοκοιτούσανε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Έτσι το μπαλόνι συνέχιζε για πολύ καιρό τις περιπέτειές του. Είδε όμορφα <br />
και άσχημα πράγματα παντού, ήθελε όμως να γνωρίσει όλο το κόσμο. Ήθελε <br />
να μάθει τα πάντα, να κατέχει όλη τη γνώση του κόσμου. Αλλά μια σημαντική γνώση δεν την γνώρισε ποτέ. Ήταν μια αγάπη, ένα χάδι. Έβλεπε τους ανθρώπους, αγκαλιά, χέρι χέρι, φιλιά στα χείλη, χαρά, λύπη, δάκρυ, όλα τα είχε δεί. Είχε δεί ανθρώπους να βιώνουν τον πόνο, να χάνουν δικούς τους ανθρώπους, αλλά και ανθρώπους να ζουν την χαρά που βρήκανε τον δικό τους άνθρωπο ή που φέρανε έναν καινούριο στον κόσμο. Σκεπτόμενο ότι ήτανε μόνο του σε αυτό το ταξίδι, πιάστηκε σε ένα κλαδί να ξαποστάσει. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">«Μεγάλο το ταξίδι της ζωής, μεγάλο και μοναχικό. Τι να την κάνω την γνώση του κόσμου, ήθελα να είμαι και ξερόλας, ενώ μου έλειπε κάτι σημαντικό, μια συντροφιά. Ένα χέρι να με κρατάει και να περπατάμε παρέα. Έτσι θα έβλεπα καθημερινά πράγματα αλλά θα ήξερα ότι κάποιος θα είναι εκεί και θα με αγαπά.»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Άκουσε φωνές παιδικές σε μια παιδική χαρά και έτσι σκέφτηκε οτί εκεί θα έβρισκε το άλλο του μισό. Άφησε το κλαδί και πέταξε κατά εκεί. Τα παιδάκια<br />
το κοιτάγανε που ερχόταν προς το μέρος του και άρχισαν να χοροπηδάνε και <br />
να φωνάζουν ποιός θα το πάρει. Το μπαλόνι τρόμαξε με την αντίδραση τους και σηκώθηκε αμέσως ψηλά μην το πιάσει κανένα παιδάκι. Μερικά άρχισαν να κλαίνε και να φωνάζουν τους γονείς τους να το πιάσουν, άλλα άρχισαν να λογομαχούν μεταξύ τους. Το μπαλόνι χαμογέλασε και σκέφτηκε ότι αυτά δεν έχουν ανάγκη, έχουν παρέα μεταξύ τους να παίζουνε. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Πιο εκεί σε ένα παγκάκι κάτω απο μια γέρικη βελανιδιά καθόταν μια γυναίκα. Είχε ίσια καστανόξανθα μαλλιά που παρά την σκιά της βελανιδιάς, λάμπανε στο φώς του ηλίου. Τα μάγουλά της κόκκινα και τα μάτια γαλάζια, που είχαν χάσει<br />
το χρώμα τους απο τη στεναχώρια. Πλησίασε πιο κοντά και παρατήρησε ότι στα χέρια της κρατούσε μια φωτογραφία ενός μικρού παιδιού, ξανθομάλλικο και γλυκό. Κοιτούσε την παιδική χαρά αρκετή ώρα και δεν είχε σηκωθεί καθόλου, ακίνητη σαν πάγος μόνο το δάκρυ έρεε ποτάμι.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Το μπαλόνι κατέβηκε κοντά της, σχεδόν δίπλα της, η γυναίκα ένιωσε τον σπάγκο στον ώμο της και γύρισε τα μάτια της προς τη μεριά του μπαλονιού. Κοιτούσε αυτό το κόκκινο μπαλόνι, που είχε έρθει εξ ουρανού, σαν ευλογία απο το Θεό, παρηγοριά στον δυσβάσταχτο δρόμο της ζωής της. Σαστισμένη άνοιξε τη παλάμη της κι έσφιξε επάνω της τον σπάγκο του μπαλονιού, σφραγίδα συντροφιάς και αγάπης. Δάγκωσε τα χείλη της να μην δακρύσει, σκεπτόμενη πως ο γιος της, της έστειλε το Θείο δώρο για να είναι πάντα μαζί της.. Σηκώθηκε και το έσυρε μέσα στην παιδική χαρά. Έκατσε σε μια κούνια και το χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της και του μπαλονιού. Και τα δύο κινήθηκαν στον αέρα, πετούσανε μαζί, εκείνη, το μπαλόνι και ο γιός της απο ψηλά.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">«Αυτός είναι ο Παράδεισος, η ζεστή συντροφιά μιας μάνας και το φωτεινό χαμόγελο ενός αγγέλου, μικρού παιδιού.» </span></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
</div>
Irene La Gamatiushttp://www.blogger.com/profile/02581589128416092326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3021816685682581053.post-72557106521853427402012-02-10T18:16:00.001+02:002012-02-12T14:20:46.384+02:00Το παιδί και το αστέρι.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://img3.etsystatic.com/il_570xN.171424899.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://img3.etsystatic.com/il_570xN.171424899.jpg" width="320" /></a></div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br />
Μέσα σε ένα μικρό σπίτι, κάπου ξεχασμένο στην άγρια νύχτα, με αχνισμένα τζάμια γεμάτα υγρασία, ξεπρόβαλε η φωτιά απο την στόφα και δίπλα σε αυτήν μια ακόμα πιο ζεστή αγκαλιά ενός πατέρα και γιού. Είχε κλείσει τον πέμπτο χρόνο της ηλικίας του. Τα μάτια του πράσινα ζεστά λες και είχε μπεί η φύση όλη και ο ήλιος και χόρευαν με τις φλόγες της στόφας.</div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br />
«Γιέ μου, σε μεγαλώνω με τον μεγαλύτερο πλούτο, την αγάπη, η οποία φτάνει πέρα απο τα άστρα του ουρανού. Όταν δείς ένα αστέρι να πέφτει να κάνεις μια ευχή για να μην σβήσει και θα βγεί αληθινή». Είπε, τελειώνοντας έτσι το καθημερινό του βραδυνό παραμύθι και το φίλησε για καληνύχτα.<br />
<br />
Το παιδί δεν έκλεισε αμέσως μάτι. Ξαπλωμένο όπως ήταν κοιτούσε έξω απο το παράθυρό του τον ουρανό. Δεκάδες αστέρια χώρεσαν στα μάτια του. Ανασηκώθηκε απο το κρεβάτι να κοιτάξει καλύτερα και χωρίς θόρυβο πλησίασε και άνοιξε το παράθυρο.Το κρύο χτύπησε σαν χαστούκι στα μάγουλά του. Έκλεισε τα μάτια του και πήρε μια βαθιά ανάσα φρέσκου χειμωνιάτικου αέρα. Τα άνοιξε, και είδε ότι δεν ήταν δεκάδες αστέρια, αλλά εκατομμύρια. Όσα μπορούσε να δεί. Άλλα τρεμόσβηναν, άλλα ήταν πιο λαμπερά, άλλα έπρεπε να κοιτάξει καλά για να τα διακρίνει. Όλα όμως είχαν κάτι κοινό μεταξύ τους, ήταν ακίνητα.<br />
<br />
Το παιδί με μεγάλη του έκπληξη χαράς, είδε ένα αστέρι να πέφτει και βιαστικά έκανε μια ευχή. Να πέσει και να το πιάσει για να το έχει δικό του συντροφιά.Το αστέρι όμως δεν ερχόταν προς το μέρος του. Το παιδί έσκυψε το κεφάλι και ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλό του.<br />
<br />
«Βρίσκομαι σε μια πραγματικότητα, σε έναν κόσμο που τα όνειρα δεν πραγματοποιούνται, σε έναν κόσμο που δεν χρειάζονται πλούτη για να επιβιώσω» σκέφτηκε μαθημένο απο τα παραμύθια του μπαμπά του. ‘Ενα χέρι στοργής, πατρικό, μητρικό, ήταν ο πλούτος του όλος.<br />
<br />
Το αστέρι ψηλά, άκουσε την φωνή της σκέψης του αγοριού, και σταμάτησε να πέφτει και ούτε κατέβηκε στα χέρια του, για να μην του δώσει μια στιγμιαία ελπίδα και χαρά, καθώς ήξερε ότι θα σβήσει με την ανατολή, του έδωσε όμως την υπόσχεση απο βαθιά μέσα στην λάμψη του ότι κάθε βράδυ θα είναι εκεί ψηλά να το συντροφεύει και να του φωτίζει τον δρόμο του. Εκεί πάνω ψηλά απο το μικρό για τα μάτια του σπιτάκι αλλά μεγάλο σε ζεστή καρδιά.</div>Irene La Gamatiushttp://www.blogger.com/profile/02581589128416092326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3021816685682581053.post-33710619949969701062012-02-10T18:04:00.000+02:002012-02-10T18:04:43.644+02:00Julius is back.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.glamourmutt.com/assets/images/julius-peaking-bed-paul-frank.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://www.glamourmutt.com/assets/images/julius-peaking-bed-paul-frank.jpg" width="320" /></a></div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br />
</div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br />
</div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Τοκ.. ταπ...</div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br />
Ντουπ..</div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br />
Ταπ...<br />
<br />
Πετάγομαι απο το κρεβάτι μου, ο θόρυβος της μολυβοθήκης με ξύπνησε. Πάγωσε το βλέμμα μου στο σκοτάδι. Άναψα τη μικρή λάμπα του δωματίου και το φως έπεσε πάνω στη γωνιά του γραφείου μου και τα σκορπισμένα μολύβια επάνω. Μέσα στη μολυβοθήκη μου το φώς έπαιζε με μια σκιά. Ανασηκώθηκα και τρομαγμένη πως κάποιο ζωάκι εισέβαλε στο δωμάτιό μου, πλησίασα. Με επιφύλαξη άπλωσα το χέρι μου στην μολυβοθήκη.<br />
<br />
ΦΑΠ!<br />
<br />
Τραβήχτηκα απότομα, βγάζοντας μια μικρή κραυγή τρόμου. Και ξαφνικά πετάγεται ένα μικρό μαϊμουδάκι, ενοχλημένο όπως και εγώ. Τον αναγνώρισα αμέσως, ήταν ο Julius!<br />
</div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span class="Apple-style-span" style="color: #333333;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">«</span></span></span></span>Julius! Τι κάν..<span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">»</span></span></div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #333333;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">«</span></span></span></span>Πάψε!<span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">»</span></span> Με διέκοψε.<br />
Με ξέχασες. Με παράτησες, μέσα σε ένα κόκκινο συρτάρι με άλλα ρολόγια και παλιές φωτογραφίες. Ξεχασμένα όλα. Το ανοίγεις μόνο να αναζητήσεις κάτι και εμένα με προσπερνάς. Σου υποσχέθηκα πως θα έμενα μαζί σου, μοναδικός συνεπιβάτης στον χρόνο της ζωής σου. Και αυτό ήταν το ευχαριστώ;<br />
<br />
Χαμήλωσα το κεφάλι, ήξερα πως τον είχα απογοητεύσει. Δεν είχα την δύναμη να του ζητήσω συγνώμη. Για δύο χρόνια ήταν στο πλευρό μου. Έβλεπα τον χρόνο που κυλούσε αργά, 10 φορές με σκότωνε και 11 με βοηθούσε<br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">«</span></span>Τώρα ξέρω πως θα με έχεις ανάγκη ξανά. Να παρακολουθούμε τον χρόνο να κυλάει αργά στα μάτια μας, χωρίς να ξέρουμε που βαδίζουμε, χωρίς να ξέρουμε τι θα αντικρίσουμε. Είναι ένας μακρύς δρόμος η ζωή, Ειρήνη. Δεν μπορείς να τον διαβείς μόνη σου, με χρειάζεσαι.<span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">»</span></span></div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br />
Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα έξω στον σκοτεινό ουρανό, κοίταξα την Αθήνα που τα φώτα της τρεμόπαιζαν κάνοντας ανταγωνισμό με τα αστέρια. <br />
<br />
«Οχι»...<br />
«Όχι δεν σε χρειάζομαι Julius και ούτε σε απορρίπτω. Είσαι πάντα μέσα στην καρδιά μου, φίλος και συνεπιβάτης της ζωής μου, αλλά εκεί στην Αθήνα, κάτω απο κάποια φώτα, έχω φίλους αληθινούς, που μπορούν να μου δώσουν το χέρι τους, τον ώμο τους την, καρδιά τους. Ένας καφές, ένα τσιγάρο, ένα κρεβάτι, μια αγκαλιά, οτιδήποτε υλικό δωσμένο απο τους ίδιους είναι ευλογία και φώς στον τυφλό μου δρόμο. Εσύ όμως μπορεί να μην ήσουν πάντα εκεί, πάντα πάνω στο χέρι μου, αλλά ήσουν μέσα στη καρδιά μου και μέσα στο μυαλό μου. Την νύχτα εκείνη δεν την ξέχασα και ούτε πρόκειται να την ξεχάσω. Δεν ξέχασα την παγωνιά στο πρόσωπό μου το ζεστό δάκρυ στο μάγουλό μου και την παρουσία σου στην παλάμη μου. Αλλά τώρα προχωράω Julius. Άνθρωποι, αγαπημένοι, φίλοι, συγγενείς, πάνε και έρχονται. Εσύ όμως μένεις σαν μια πικρόχολη ανάμνηση. Και ξέρεις πως πάντα θα σε αγαπώ».<br />
<br />
«Έχεις δίκιο Ειρήνη μου, συγνώμη, ένας σωστός φίλος δεν απαιτεί τα πάντα απο εσένα, παρά την σκέψη σου και την συντροφιά σου. Και αυτά μου αρκούν. Αλλά ξέρω πως κάποια στιγμή.. θα με αναζητήσεις», είπε δίνοντας ένα χαμόγελο, ανεξακρίβωτο που με ανησύχησε. <br />
<br />
Γύρισε τη πλάτη του, περπάτησε απο τη μία άκρη του γραφείου, στην άλλη, άνοιξε το τζάμι του ρολογιού και πήδηξε μέσα. Έβαλε το μικρό του χέρι στο 1 και το μεγάλο στο 21...</div>Irene La Gamatiushttp://www.blogger.com/profile/02581589128416092326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3021816685682581053.post-88235744068312014212011-06-23T16:47:00.003+03:002011-06-23T17:39:20.590+03:00Το τραγούδι των μυρμηγκιών.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://l.thumbs.canstockphoto.com/canstock5959419.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://l.thumbs.canstockphoto.com/canstock5959419.jpg" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"></div>Κάπου σε ένα μικρό τσιμεντένιο δάσος, ήταν ένα μικρό σπίτι. Δεν θα το έλεγες ετοιμόρροπο, ούτε γλυκό. Το σπίτι είχε το χάλι του και ήταν αδιάφορο. Περαστικοί, οδηγοί, παιδιά, μεγάλοι κανείς δεν του έδινε σημασία. Τα παράθυρά του ερμητικά κλειστά. Οι τοίχοι ήταν γκρίζοι σαν την διάθεση του σπιτιού, γκρίζα και αυτή. Βροχή το χτυπούσε, χιόνι το χτυπούσε, ήλιος το χτυπούσε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά το σπίτι παρέμενε όρθιο και υπερήφανο που άντεξε τόσα χρόνια.<br />
<br />
<br />
Μέσα στην καρδιά του σπιτιού απέρρεε μια ζεστασιά, ήταν η καρδιά ενός μεσήλικου ανθρωπάκου, που ήταν καθισμένος μπροστά στην σχετικά παλιά τηλεόρασή του, που του αρκούσε για να μαθαίνει τι γίνεται έξω από τα κλειστά παράθυρα. 2 πιάτα, 2 πιρούνια, 2 μαχαίρια, 2 ποτήρια και άλλα λίγα σκεύη μαγειρικής ήταν ο εξοπλισμός του. Τα ντουλάπια του ήταν μεγάλα και εφοδιασμένα με κάθε λογής κονσέρβες. Μόνο κονσέρβες, μακαρόνια και λίγα πράγματα είχε στο ψυγείο του. Αρκούσαν για μεγάλο διάστημα. Το μόνο που απόλάμβανε πραγματικά από τον έξω κόσμο ήταν το φαγητό. Του άρεσε να μαγειρεύει. Του θύμιζε την γυναίκα του που τον είχε αφήσει 43 χρόνια μόνο του από αρρώστια βασανιστική.<br />
<br />
<br />
Κοίταξε την φωτογραφία του γάμου τους και την σκέφτηκε. Όπως την σκεφτόταν κάθε μέρα, πριν ξυπνήσει, πριν μαγειρέψει, πριν κάτσει στη τηλεόραση και πριν κοιμηθεί. Τόση αγάπη της είχε όσο κανείς άλλος στον κόσμο. Παιδιά δεν κάνανε, δεν πρόφτασαν.<br />
"Καλύτερα". σκέφτηκε, που δεν έφερε παιδιά σε τούτο το κόσμο.<br />
<br />
<br />
Σηκώθηκε από την πολυθρόνα του η οποία είχε κάνει ένα μικρό βαθούλωμα, πήγε στην κουζίνα άνοιξε το ντουλάπι του και έκανε να βγάλει τις φακές. Τις άνοιξε και τις έριξε σε ένα πιάτο να τις καθαρίσει. Μια φακή ξέφυγε από το πιάτο και έπεσε στο πάτωμα, για την ακρίβεια όχι στο πάτωμα. Αλλά εαν δούμε πιο κοντά, έπεσε πάνω στο κεφαλάκι ενός μυρμηγκιού.<br />
<br />
<br />
"Άουτς!"<br />
"Χα! Χα!" Γέλασε το άλλο μυρμήγκι.<br />
"Τι γελάς; Αυτό πόνεσε." , είπε κατσουφιασμένα. Τον στραβοκοίταξε στην αρχή τον φίλο του αλλά μετά από λίγο χαμογέλασε και έβαλε τα γέλια.<br />
"Χα! Χα! Χα! Συμβαίνουν αυτά και είναι για να γελάς. Μέσα από την σκληρή εργασία που μας έχει επιβάλλει η ζωή, πως είναι να μην γελάσεις; Αν δεν σου συμβαίνει τίποτε κωμικοτραγικό και γελοίο τότε δεν έχεις πληθώρα συναισθημάτων και είσαι μισός.", είπε χαμογελαστά κοιτώντας τον φίλο του και ταυτόχρονα ξύνοντας με την κεραία του το κεφάλι του που πονούσε.<br />
<br />
Πλησίασαν τη φακή που ήταν ακίνητη λίγο πιο πέρα και είπαν ταυτόχρονα. "Εξ ουρανού φαγητό!" Και έβαλαν πάλι τα γέλια. Αυτή ήταν η ζωή των μυρμηγκιών που ζούσαν στο σπίτι του ανθρωπάκου μας. Ήταν γεμάτη σκληρή εργασία και κινδύνους. Ξυπνούσαν το πρωί χαράματα και έλεγαν καλημέρα στο δρόμο στον καθένα γύρω τους λες και ήταν η τελευταία. Κάθε μέρα υπήρχε ο φόβος βαθιά κρυμμένος μέσα τους, ότι η επόμενη κατοικία τους θα είναι η σόλα ενός παπόυτσιού που για αυτά είναι χειρότερο και από έναν μυρμηγκοφάγο. Ναι, γνώριζαν τον μυρμηγκοφάγο. Από τις ιστορίες που λένε οι γέροι τους κάθε βράδυ που μαζεύονται στο κέντρο της Φωλιάς. Ιστορίες τρομακτικές, ιστορίες ευχάριστες, παραμύθια και τραγούδια για την ζωή πέρα από το σπίτι που ζούσαν. Έτσι μάθαιναν για τον κόσμο γύρω τους.<br />
<br />
<br />
Σέρβιρε ένα πιάτο φακή και έκατσε πάλι στην πολυθρόνα που είχε πλέον φύγει το βαθούλωμά της, αλλά τον περίμενε όπως κάθε μέρα μπροστά στην τηλεόραση να επαναλάβει το βαθούλωμα. Άναψε την τηλεόραση και έβαλε την πρώτη μπουκιά στο στόμα του. Ειδήσεις, αθλητικά, σαπόυνόπερα, ντοκυμαντέρ, ταινίες. Δεν είχε πολλές επιλογές αφού τις ζούσε κάθε μέρα για πολλά χρόνια μετά το θάνατο της γυναίκας του. Άφησε το πιάτο στην άκρη πάνω στο ξύλινο τραπεζάκι, έβγαλε τα γυαλιά του, παλιά και ασημένια, το γυαλί τους είχε σχεδόν θολώσει. Έγειρε το κεφάλι και κοίταξε την φωτογραφία της γυναίκας του πάνω στην τηλεόραση. Δεν την είχε ξεσκονίσει. Τον πήρε ο ύπνος.<br />
<br />
<br />
"Έλα σταμάτα να με πειράζεις!" είπε το μυρμήγκι στον φίλο του ενοχλημένο.<br />
"Χα! Χα! Χα! 'Εχεις πλάκα όπως κάνεις!" Είχε σχεδόν διπλωθεί από τα γέλια στο πάτωμα, στηρίζοντας το ένα του χέρι σε μια καρφίτσα.<br />
"Έλα πρέπει να συνεχίσουμε. Πάμε στην πολυθρόνα από κάτω; Μόλις έφαγε ο Μεγάλος."<br />
<br />
Μεγάλο τον φώναζαν. Δεν γνώριζαν τίποτα για αυτόν. Τίποτα για τη ζωή του. Κάθε μέρα στο ίδιο σπίτι βρίσκονταν και κάθε μέρα άγνωστοι.<br />
"Ούτε ένα γειά, ούτε μια καλημέρα με τον Μεγάλο", σκέφτηκε ενοχλημένο κάπως το μυρμήγκι.<br />
"Μα είναι ειρωνεία, ζούμε στο ίδιο σπίτι και δεν έχουμε χαιρετηθεί ποτέ. Ενώ εμείς κάθε μέρα κουνάμε την κεραία μας με ευχαρίστηση στους γύρω μας." Συνέχισε παραπόνεμένα κοιτάζοντας την κόκκινη παντόφλα του ξεφτισμένη όπως ήταν με τον καιρό και προχώρησε κατά εκεί.<br />
"Τι κάνεις;!" του φώναξε ο φίλος του κουνώντας τις κεραίες του πέρα δώθε με ένταση.<br />
"Γιατί πηγαίνεις κατά εκεί; Είπανε οι γέροι μας να απόφεύγουμε τα ανθρώπινα πόδια, είναι βέβαιος θάνατος!"<br />
<br />
<br />
Ο φίλος του ακάθεκτος συνέχισε προς την παντόφλα και ακούμπησε το μπροστινό του πόδι επάνω της. Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά από το άγχος. Ήταν όμως απόφασισμένος να γνωρίσει τον Μεγάλο από κοντά. Και έτσι προχώρησε γοργά προς τα πάνω. Τριχωτά δέντρα ήταν παντού στο λευκό δέρμα του Μεγάλου αλλά αυτό δεν τον τρόμαξε, συνέχισε την πορεία του, πέρασε το λεπτό καρώ παντελόνι της πυτζάμας και έφτασε στην κοιλίτσα του Μεγάλου. Προχώρησε και άλλο προς τα επάνω σε μια απλωτή πεδιάδα, λευκή. Από μακριά φαινόταν σαν μια μαύρη κουκκίδα πάνω σε λευκό πέπλο.<br />
<br />
Ο φίλος του από κάτω φώναζε και είχε πανικοβληθεί, σκέφτηκε να φωνάξει τους άλλους από την Φωλιά, αλλά φοβήθηκε μην γίνουν χειρότερα τα πράγματα. Έτσι σκέφτηκε να ανέβει και εκείνος για να βοηθήσει τον φίλο του. Ξαφνικά εκεί που πήγε να ανέβει, νιώθει κίνηση στο σώμα του Μεγάλου, το μεγάλο του χέρι κινήθηκε απότομα προς το στήθος του αμήχανα να διώξει αυτό που τον γαργαλούσε. Έμεινε έντρομο το μυρμήγκι να κοιτάζει που πήγε ο φίλος του και άρχισε να τον ψάχνει ανεβαίνοντας.<br />
<br />
<br />
"Που είσαι;" Φώναξε αγχωμένος κοιτώντας δεξιά και αριστερά στην λευκή πεδιάδα να βρεί τον φίλο του. Οι κεραίες του κουνιόντουσαν πιο νευρικά από ποτέ. Προχώρησε φωνάζοντας και ψάχνοντας.<br />
"Εδώ είμαι!"<br />
"Επιτέλους, πως βρέθηκες εκεί!" είπε κοιτώντας προς τον αριστερό ώμο του Μεγάλου. Ήταν πολύ κοντά στο πρόσωπό του. Γέλασε νευρικά σκεπτόμενος τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα δυο κεφάλια.<br />
"Έλα εδώ, κοιμάται δεν θα μας κάνει κακό. Ανέβα σε περιμένω." είπε με ανυπομονησία τώρα που τα δύσκολα είχαν περάσει.<br />
<br />
<br />
Ανέβηκε και το άλλο μυρμήγκι και μετά ανέβηκαν μαζί στη μύτη του Μεγάλου, μπροστά στα κλειστά του μάτια και αρχίσανε να τραγουδάνε χαρωπά τραγούδια, ευτυχίας μελωδίες γλυκές για να ξυπνήσει. Ο Μεγάλος όσο και να μην ήθελε να ξυπνήσει από την γλυκιά μελωδία του τραγουδιού, ήθελε να δει από που έρχεται. Άνοιξε τα μάτια του και τα μυρμήγκια αναπήδησαν έκπληκτα και χαμένα στην ομορφιά αυτών. Πράσινα μάτια, καταπράσινα, τους θύμισαν τη φύση που ποτέ τους δεν είχαν δει, τα χρωματιστά λουλούδια και την επιθυμία να χορέψουν πάνω στα πράσινα φύλλα των δέντρων. Ο Μεγάλος γούρλωσε τα μάτια του, τα έκλεισε και τα ξανάνοιξε να δεί τι βλέπει μπροστά του. Δεν φορούσε τα γυαλιά του αλλά μπόρεσε να δει ότι είχε δύο μυρμήγκια στη μύτη του. Αμήχανα και απότομα έκανε να τα διώξει με τη παλάμη του.<br />
<br />
<br />
"Μη!" αναφώνισαν και τα δύο μαζί σηκώνοντας τις κεραίες τους ψηλά. "Μη σβήσεις το τραγούδι!"<br />
"Ποιό τραγούδι;" απάντησε ο Μεγάλος με μια βαριά γέρικη φωνή έχοντας ακόμα τη παλάμη του να αιωρείται στον αέρα.<br />
"Η μελωδία η γλυκιά έβγαινε από εμάς, Κύριε Μεγάλε."<br />
"Αποκλείεται θα ονειρεύομαι, πως είναι δυνατόν τα μυρμήγκια να τραγουδάνε;" και κατέβασε ψύχραιμα την παλάμη.<br />
"Κι όμως. Κύριε Μεγάλε, νομίζεις πως μόνο ο άνθρωπος τραγουδάει; Μόνο τα άλογα χλιμιντρίζουν; Μόνο οι γάτες νιαουρίζουν; Και εμείς τραγουδάμε Κύριε Μεγάλε. Κουβαλάμε φόρτο στη πλάτη μας, τροφή για το χειμώνα, το τραγούδι και το χαμόγελο είναι σύντροφός μας στα εύκολα και στα δύσκολα. Κάθε μέρα εργαζόμαστε! Να μην δικαιούμαστε λίγη ευτυχία παραπάνω;"<br />
<br />
<br />
Ο Μεγάλος κοιτούσε στασισμένα τα λόγια του μικρού μυρμηγκιού. Είχε δίκιο. Ζούσε ο ίδιος μια μίζερη ζωή, δεν έβγαινε από το σπίτι του, ήταν μόνος μπροστά σε μια τηλεόραση που μόνο δυστυχία έβλεπε στον κόσμο του κουτιού. Είχε χρόνια να ηχήσει μέσα στο σπίτι, στα αυτιά του, μια ευχάριστη μελωδία. Είχε χρόνια να ακούσει κάποιον να του μιλάει, χρόνια να πιάσει μια συζήτηση.<br />
<br />
<br />
"Θέλουμε να σε γνωρίσουμε, αισθάνομαι μια καλή ψυχή μέσα σου εγκλωβισμένη σε αυτό το μικρό σπίτι στην πόλη. Θέλουμε να σε δούμε να γελάς και να τραγουδάς. Να χαίρεσαι την ζωή σου που είναι μόνο μία. Να δεις τον ήλιο να μπαίνει σε αυτό το σπίτι. Να βγεις έξω να πεις μια καλημέρα στον γείτονα, στον γαλατά ή στον μανάβη που τόσα χρόνια σε φροντίζουν, να δεις ότι δεν είσαι μόνος."<br />
<br />
<br />
Είδαν τα μυρμήγκια μια σταλιά νερό να κυλάει κάτω από το πράσινο μάτι του Μεγάλου. Δεν είχαν ξαναδεί δάκρυ. Σηκώθηκε ο Μεγάλος και τα μυρμήγκια περπάτησαν προς τον ώμο του. Προχώρησε προς το παράθυρο και το ξεκλείδωσε με δυσκολία μιας και ήταν χρόνια κλειστό. Όταν το άνοιξε, γούρλωσε τα μάτια του στην ξαφνική λάμψη του μεσημεριανού ήλιου, ένιωσε τις ακτίνες του να χορεύουν στο λευκό του πρόσωπο και πήρε μια βαθιά ανάσα κλείνοντας τα μάτια του. Όντως είχε ξεχάσει πόσο ωραίος ήταν ο πραγματικός του κόσμος. Ένας κόσμος έξω από την τηλεόραση τον περίμενε να τον αγκαλιάσει. Είχε ξεχάσει τα παιδιά που παίζανε στο δρόμο, τους περαστικούς βιαστικούς να τρέχουνε για τα σπίτια τους, στις οικογένειές τους, στις δουλειές τους. Είχε ξεχάσει πόσο γεμάτη ζωή υπήρχε εκεί έξω. Έσπευσε να ανοίξει όλα τα παράθυρα του σπιτιού του και πέταξε το τηλεκοντρόλ στα σκουπίδια. Έβγαλε το ραδιόφωνο από την αποθήκη, το φύσηξε λίγο και ένα μικρό σύννεφο σκόνης απλώθηκε μπροστά του. Βρήκε έναν σταθμό με ευχάριστες μελωδίες. Άπλωσε τη παλάμη του και μετακίνησε τα μυρμήγκια στο τραπεζάκι. Τα κοίταξε με ευγνωμοσύνη και τους έγνεψε "Ευχαριστώ." Ντύθηκε και πήρε το παλιό του καπέλο που κράτησε γερά παρά τα χρόνια και σκέπασε τη φαλάκρα του, πήρε τα γυαλιά του και χαιρέτησε την γυναίκα του με ένα φιλί στην φωτογραφία, βγήκε έξω από το σπίτι του και έκλεισε τη πόρτα πίσω του.<br />
<br />
<br />
Ποτέ δεν ήταν αργά να αλλάξει τη ζωή του.. όση ζωή του απέμεινε.. Δεν γύρισε ποτέ ξανά.Irene La Gamatiushttp://www.blogger.com/profile/02581589128416092326noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3021816685682581053.post-63222335945032381912011-06-23T01:56:00.013+03:002013-01-31T11:06:57.926+02:00Η λαίμαργη φάλαινα.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.how-to-draw-funny-cartoons.com/image-files/cartoon-whale-8.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="http://www.how-to-draw-funny-cartoons.com/image-files/cartoon-whale-8.gif" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Κάπου στην καρδιά του ωκεανού, υπήρχε μια ήσυχη πόλη. Η Ηλιαχτίδα. Όλα ήταν τόσο όμορφα, γαλήνια. Τα παιδιά ξυπνούσαν με ένα φιλί γονέων στο μέτωπο, με την μυρωδιά της φυκομελέτας και την ανυπομονησία να παίξουν στις κοραλλόκουνιες με τους συμμαθητές τους.<br />
<br />
Κάθε πρωί ετοιμάζονταν για το ψαρο-σχολείο και οι γονείς για την δουλειά τους, την οποία αγαπούσαν πολύ. Και πάντα μέσα στο χαμόγελο, ξέροντας ότι θα γυρίσουν το απόγευμα όλοι στο κοραλλόσπιτά τους να πούνε παραμύθια μεταξύ τους που βγαίνουν αληθινά.<br />
<br />
Το πρωί έβγαινε ο εφημεριδοπώλης με την σαλιγκαροντουντούκα του να αναγγείλει τα ευχάριστα τελευταία νέα. Έλεγε χωρίς κούραση για τις ακτίνες του ηλίου που θα φωτίζουν την πόλη, την θερμοκρασία του νερού που σαν ουρανός σκέπαζε την Ηλιαχτίδα. Ο μανάβης περνούσε με το μεγάλο του γαλαζοπράσινο καρότσι, το Μαργαριταρόφως, που είχε δύο μαργαριτάρια μπροστά για φώτα που με την αντανάκλαση των ακτινών του ήλιου, φώτιζαν τον δρόμο του μέρα νύχτα. Ήταν πασίγνωστος για τα ντόπια προϊόντα του, τόσο φρέσκα που λιγουρευόταν το μάτι σου. Πιο πέρα ήταν ένας αστακός σκουπιδιάρης, με τις δαγκάνες του μάζευε τα σκουπίδια της Ηλιαχτίδας και τραγουδούσε ένα χαρωπό τραγούδι. Όλοι είχαν ευχάριστη ζωή και δουλειά.<br />
<br />
Δουλεύανε απο το πρωί ως το απόγευμα. Είχαν το σπιτικό τους την οικογένειά τους, είχαν το όνειρό τους ίσαμε πραγματικότητα. Είχαν και έναν γείτονα χρόνια που τους φύλαγε την Ηλιαχτίδα, τον Φάλαινα. Ο Φάλαινας ήταν απο μωρό στην Ηλιαχτίδα. Οι γονείς του απεβίωσαν απο τα καμάκια του φιλοχρήματου Ανθρώπου και έτσι η Ηλιαχτίδα του άνοιξε την καρδιά της και την αγκαλιά της. Ο Φάλαινας όμως είχε ένα αλλιώτικο όνειρο απο τους άλλους κατοίκους της Ηλιαχτίδας. Ήθελε να φτάσει ψηλά. Να γίνει διάσημος σε όλη την Ηλιαχτίδα. Δεν του αρκούσε μόνο να την φυλλάει..<br />
<br />
Μια μέρα συνάντησε τον Όκταπους, Ηγέτη της Ηλιαχτίδας, ο οποίος έτρεχε και δεν έφτανε. Με τα 8 του πλοκάμια διόρθωνε κοραλλιογενή έγγραφα. Στα τέσσερά του πλοκάμια μικρές σουπιές έβγαζαν το μελάνι τους στα τα κοραλλιόχαρτα που ήταν σφιχτά κρατημένα στα άλλα του πλοκάμια. Και εκείνος τραγουδούσε, την αγαπούσε την δουλειά του.<br />
<br />
<i>"Όκταπους, με γνωρίζεις χρόνια. Απο μωρό έπαιζα με τα Οκταπάκια σου, που τώρα μεγαλώσανε, αγάπη έδειχνα στους κατοίκους της Ηλιαχτίδας όλα αυτά τα χρόνια που μου ανοίξανε την αγκαλιά τους, μα δεν μου είναι αρκετό να σας φυλλάω την Ηλιαχτίδα μόνο. Σε παρακαλώ άσε με να μπώ στην Ηγεσία της Ηλιαχτίδας, να προσφέρω έστω παραπάνω. Μπορεί να μην έχω μεγάλα πτερύγια να σε βοηθήσω στις χειρονακτικές δουλειές σου, αλλά έχω μεγάλο στόμα και κάπου θα χρησιμεύσει.. "</i><br />
<i><br />
</i><br />
Ο Όκταπους σταμάτησε την δουλειά του κοιτάζοντάς τον έκπληκτο. Οι σουπιές κάτσανε να ξαποστάσουνε απο τη σκληρή αλλά ευχάριστη εργασία. Έκανε πέρα τα έγγραφα και πήρε ένα χρυσό κορράλιο, άρπαξε μια σουπιά και έγραψε επάνω.<br />
<br />
<i>"Εγώ ο Όκταπους Ηγέτης της Ηλιαχτίδας, καλωσορίζω και υμνώ τον Φάλαινα σε Ανώτατο Μέλος και Δεξί μου Πλοκάμι στην Ηγεσία της Ηλιαχτίδας. Τα Προνόμια μου Προνόμιά του και ο Λόγος μου Λόγος του. Ισάξιος αντικαταστάτης στην απουσία μου." </i><br />
<i><br />
</i><br />
Έτσι οι μέρες πέρασαν, πέρασαν οι μήνες πέρασαν και τα χρόνια, η ζωή κυλούσε υδάτινα και χαμογελαστά στην Ηλιαχτίδα. Ο Φάλαινας είχε μεγαλώσει και άλλο αρκετά. Ήταν το Δεξί Πλοκάμι του Όκταπους και όλα πήγαιναν υδατορολόι. Ήρθε όμως η ώρα του Όκταπους να ξεκουράσει τα Πλοκάμια του παρέα στα εγγονάκια του δίπλα στο Μαργαριτοτζάκι. Να ζήσει γέρος και να φύγει νέος με χαμόγελο. Χαιρέτησε τον Φάλαινα και του ευχήθηκε καλή σταδιοδρομία στην Ηγεσία της Ηλιαχτίδας.<br />
<br />
Ο Φάλαινας ξεκίνησε νέες δραστηριότητες στην Ηλιαχτίδα. Ανέθεσε σε φάλαινες την φύλαξη της Ηλιαχτίδας. Είπε στους κατοίκους να ξεκινήσουν διαγωνισμό Μαργαριταριών, όποιος μάζευε τα περισσότερα θα ήταν νικητής και να του τα φέρουν όλα. Ζήτησε απο τους κατοίκους υποχρεωτικές οικονομικές ενισχύσεις για να ανακοδομίσει την Ηλιαχτίδα. Όλοι δέχτηκαν. Ήταν αισιόδοξοι για ένα καλύτερο μέλλον για αυτούς.<br />
<br />
Πέρασαν μήνες και αυτό συνεχιζόταν. Του έδιναν Μαργαριτάρια και απο αξία ότι είχαν, ο Φάλαινας τα έβαζε τα Μαργαριτάρια μέσα στο σπίτι του και κολυμπούσε ευτυχισμένος. Το φώς της Ηλιαχτίδας άρχισε εν το μεταξύ να στερεύει. Τα Μαργαριτάρια εξαφανίζοταν και το βράδυ η Ηλιαχτίδα ήταν σχεδόν στο σκοτάδι. Το φεγγάρι δεν αρκούσε για να φωτίσει το χαμόγελο των παιδιών της Ηλιαχτίδας. Έτσι στο πρόσωπό τους άρχιζε να ζωγραφίζεται η θλίψη και η απογοήτευση.<br />
<br />
Ο Φάλαινας είχε άσχημο προαίσθημα για το τι θα επακολουθούσε, έτσι καταβρόχθισε τα Μαργαριτάρια στο μεγάλο του στόμα και τα φύλαγε μέσα στη κοιλιά του. Είπε στους Φαλαινο-Φύλακες να φρουρούν καλά την Ηλιαχτίδα. Έτσι και έγινε. Ένα απόγευμα γονείς και παιδιά ξεσηκώθηκαν. Η δουλειά τους δεν τους άρεσε. Το σχολείο δεν άρεσε στα παιδιά. Δεν βγαίνανε απο τα σπίτια τους. Καθόντουσαν στον φυκοκαναπέ τους και έβλεπαν Ανθρώπινη Τηλεόραση. Είχαν αγανακτήσει. Ξεσηκώθηκαν μπροστά στο Κοράλι της Ηγεσίας και φώναζαν με την δύναμη που τους είχε απομείνει για μια καλύτερη ζωή.. Μια ζωή που πλέον είχε ξεστρατήσει, που δεν ήταν πια η ονειρική πραγματικότητά τους..<br />
<br />
Μαζεύτηκαν χιλιάδες ψάρια, χιλιάδες αστακοί, χιλιάδες γαρίδες, καβούρια και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο μικρός τους νούς. Χόρευαν και τραγουδούσαν ελπιδοφόρα. Λέγανε ιστορίες για τη παλιά τους ζωή και καημούς για την καινούρια. Όσο και να προσπαθούσαν να πλησιάσουν τον Φάλαινα, οι Φαλαινο-φύλακες δεν τους αφήνανε. Έτσι τα ψάρια, μικρό το μυαλό τους αλλά έξυπνα, στηθήκανε μπροστά απο το Κοράλι της Ηγεσίας, όπου μέσα κοιμόταν ήσυχα και χαμογελαστά ο Φάλαινας με τα Μαργαριτάρια στη κοιλιά του. Στήσανε έναν κύκλο στο φως της ημέρας. Έτσι λαμπερά που ήταν τα λέπια τους, οι ηλιαχτίδες χτυπούσαν ανελέητα πάνω τους, έκαναν αντανάκλαση προς το Κοράλι της Ηγεσίας. Όλο το φως του ηλίου το διαπέρναγε και χτυπούσε τον Φάλαινα. Τα Μαργαριτάρια άρχιζαν να φωτίζονται και να δημιουργείται μια τεράστια λάμψη στη κοιλιά της. Ήταν εκατομμύρια Μαργαριτάρια, εκατομμύρια φωτισμένα Μαργαριτάρια. O Φάλαινας άρχισε να λάμπει και να ζεσταίνεται. Ζεσταινόταν τόσο πολύ που δεν άντεχε.. Άρχισε να τρέχει μέσα στο Κοράλι πανικόβλητος προσπαθώντας να αποφύγει το φως για να μην ζεσταίνεται. Μαζεύτηκαν και τα καβούρια, οι γαρίδες και ότι άλλο υπήρχε και χτυπούσαν πτερύγια, δαγκάνες ανοιγόκλειναν και έκαναν τρελό θόρυβο. Ο Φάλαινας τρελενόταν και ούρλιαζε απο τη ζέστη και το θόρυβο που ολοένα κλιμάκωνε.<br />
<br />
<b>ΒΡΟΥΟΥΟΥΟΥΜ!</b><br />
<b><br />
</b><br />
<b>ΒΡΟΥΟΥΟΥΟΥΜ!<br />
</b><br />
Όλοι έμειναν ακίνητοι με ανοιχτό το στόμα, έβλεπαν μια τεράστια λάμψη να έρχεται μέσα απο το Κοράλι της Ηγεσίας. Η λάμψη ήταν εκθαμβωτική. Ξαφνικά μετά απο έναν δυνατό κρότο, τα Μαργαριτάρια ξεχύθηκαν βροχή στον υδάτινο ουρανό της Ηλιαχτίδας. Οι Φαλαινο-φύλακες τα έχασαν και το έβαλαν στα πτερύγια. Δεν πίστευε κανείς αυτό που έβλεπε στα μάτια του. Η Ηλιαχτίδα έλαμπε και άστραφτε απο τη βροχή των Μαργαριταριών. Ακούγονταν χαρές, γέλια και ξεφωνητά μαζεύοντας τα Μαργαριτάρια.<br />
<br />
Κανείς δεν έδωσε σημασία στoν Φάλαινα ο οποίος απομακρυνόταν απο την Ηλιαχτίδα ηττημένος απο τα γέλια των παιδιών και των χορών των μεγάλων. Ήταν στραμμένοι στην καινούρια τους ζωή που άρχιζε εκείνη τη στιγμή.<br />
<br />
Ο Φάλαινας συνάντησε τους γονείς του σε έναν άλλο κόσμο Ανθρώπινο μακρυά απο τον υδάτινό του κόσμο.. μα δεν ξεχάστηκε ποτέ στην Ηλιαχτίδα, κατάφερε να παραμείνει διάσημος στην ιστορία της πόλης, ως ένα μεγάλο μάθημα που πήραν οι κάτοικοί της για τις επιλογές τους αλλά ήταν και μια επιτυχημένη δοκιμασία της δύναμής τους και της αγάπης τους για μια καλύτερη ζωή. :)</div>
Irene La Gamatiushttp://www.blogger.com/profile/02581589128416092326noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3021816685682581053.post-57850775042549547252010-05-03T08:42:00.001+03:002011-06-23T17:35:41.755+03:00Καλημέρα :)Καλημέρα σας, <br />
<br />
Είμαι σε υπερβολικά καλή και ευχάριστη διάθεση. Καλό μήνα, καλή εβδομάδα. <br />
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας ένα τραγούδι :-)<br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/tRwGXz5qaqY&hl=el_GR&fs=1&color1=0xcc2550&color2=0xe87a9f"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/tRwGXz5qaqY&hl=el_GR&fs=1&color1=0xcc2550&color2=0xe87a9f" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object>Irene La Gamatiushttp://www.blogger.com/profile/02581589128416092326noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-3021816685682581053.post-86946131885934247952010-04-10T15:29:00.001+03:002010-04-10T18:21:50.883+03:00Aquarium.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEfOIo9CfvgZSF6LXnetL3KBI7TrPLkVY-otHzAKBrlZA5WGZEyUmgrqKp4N2HBNDMX39cZ0H5aV2UvVsDWLJnTUqCOgCWkjJ6zh4HETelQoGiErl8b6kl45XHMxVlwtbXW32fyDEaWw/s1600/ist2_5859730-colorful-cartoon-underwater-scene.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEfOIo9CfvgZSF6LXnetL3KBI7TrPLkVY-otHzAKBrlZA5WGZEyUmgrqKp4N2HBNDMX39cZ0H5aV2UvVsDWLJnTUqCOgCWkjJ6zh4HETelQoGiErl8b6kl45XHMxVlwtbXW32fyDEaWw/s320/ist2_5859730-colorful-cartoon-underwater-scene.jpg" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Περπατούσα κατά μήκος της θάλασσας, πάνω στο τσιμεντένιο δρομάκι. Ένιωθα την ανάγκη να ακουμπήσω τα γυμνά μου πόδια πάνω στην άμμο αλλά η παρουσία των βραχιών με απογοήτευσε.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Η μέρα ήταν τέλεια και ο ήλιος έλαμπε τόσο που οι ακτίνες του αντικατοπτρίζονταν πάνω στα μικρά κύματα της θάλασσας. </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Ω Θάλασσα, τόσο όμορφη αλλά και τόσο τρομακτική.." σκέφτηκα. Χωρίζεις και ταυτόχρονα ενώνεις πολιτισμούς. Η δύναμή σου είναι μαγική. Το τί κρύβεις στο βάθος σου είναι μαγικό, ανεξερεύνητο και τρομακτικά όμορφο.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Έκατσα σε ένα βραχάκι, έμοιαζε με λαξευμένο θρόνο που περίμενε εμένα. Ένιωσα Βασίλισσα όλης της υδάτινης πλάσης. Χαμογέλασα ικανοποιημένη με τον εαυτό μου.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ένα ψάρι έβγαλε το κεφάλι του στην επιφάνεια της θάλασσας. Με το πτερύγιο του κάλυψε τα μάτια του να αποφύγει τον ενοχλητικό για εκείνο αλλά απολαυστικό για εμένα ήλιο. </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Ψιτ!"</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Δεν κουνήθηκα.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Ε! Ψιτ!"</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα μπροστά μου, έβλεπα τον ουρανό.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Ε! Εδώ κάτω! Σου μιλάω."</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ανασηκώθηκα ακουμπώντας τους αγκώνες μου ενοχλημένη για άλλη μια φορά και κάθε κίνησή μου την συνόδευαν ενοχλητικές σκέψεις…</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Μην μου στείλεις άλλα πρόβατα κι άλλους Πήτερ Πάν.. Τι θα δω τώρα;.."</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Μια πορτοκαλί απόχρωση έλαμψε έντονα στην επιφάνεια της θάλασσας. Με το δεξί του πτερύγιο με χαιρετούσε και μου έκανε νόημα να έρθω πιο κοντά.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Σηκώθηκα και έκατσα μπρούμυτα με το κεφάλι πάνω απο το νερό.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Μα αυτό ήταν χρυσόψαρο! Ε όχι! Πως βρέθηκε αυτό εδώ;</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Μην με κοιτάς λες και είδες κανέναν καρχαρία, χρυσόψαρο είμαι. Πιο ακίνδυνο πλάσμα δεν θα δεις."</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Μα πως να μην εκπλήσσομαι; Πως βρέθηκες εσύ εδώ; Πως μπορείς και ζεις εδώ;"</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Χα χα χα" , γέλασε, έκανε μια τούμπα στον αέρα και βυθίστηκε πάλι στο νερό.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Εεε έλα εδώ! Μην γίνεσαι αγενής! Μην με αφήνεις με την απορία!"</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Μετά από λίγο βγήκε στην επιφάνεια και κάλυψε πάλι τα μάτια του με το πτερύγιό του.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Ω δεν έχεις ιδέα που βρίσκεσαι.. Αυτός ο κόσμος που ζεις είναι μια μεγάλη γυάλα. Δεν είσαι κι εσύ παρά ένα "ψάρι" που ζει μέσα σε ένα μεγάλο ενυδρείο. Εσύ και όλοι σας, απλά διακοσμητικά ενός μεγάλου κόσμου."</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Τι άλλο θα ακούσω;!.."</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Πολλά! Είναι τόσα πολλά που δεν έχεις ιδέα πόσο μικρή θα νιώσεις πως είσαι σε αυτό το ενυδρείο..Απλά δεν έχεις.."</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Έκανε μια μικρή παύση και απολάμβανε την απορία που είχε δημιουργηθεί στο πρόσωπό μου.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Έλα, σήκω, θα σε πάω να δεις τι κρύβει η θάλασσα μέσα της. Θα δεις την πραγματική της μαγεία."</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ασυναίσθητα, χωρίς να σκεφτώ αν τα ρούχα μου θα βραχούν, άρπαξα την ευκαιρία και βούτηξα.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Βυθιζόμασταν.. Οι ακτίνες του ήλιου ήταν το προσωρινό μου φώς, ήξερα πως θα ακολουθήσει μαύρο σκοτάδι και δεν θα βλέπω τίποτα.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Μην ανησυχείς, απλά ζήτα φώς και θα το έχεις. Ζήτησα από τον ήλιο να είναι συνοδός σου. Όλη η ύπαρξη του ενυδρείου θα είναι με το μέρος σου σε αυτή τη μαγευτική βόλτα.", μου είπε το χρυσόψαρο με ένα χαμόγελο που εξασφάλισε την ησυχία μου. Κολύμπησα ακόμα πιο βαθιά. Γύρω μου κάθε λογής ψάρια κολυμπούσαν και με χαιρετούσαν, λαυράκια, ζαργάνες, πέρκες, ροφοί, ό,τι μπορείτε να φανταστείτε περνούσε από μπροστά μου! Και δεν έφευγαν φοβισμένα, με χαιρετούσαν και μου χαμογελούσαν. Ένιωθα πως θα τρελαθώ. Κατέβηκα πιο βαθιά και μια οικογένεια γαρίδων που ετοίμαζε το μεσημεριανό τους σε πιατέλες από κοχύλια με χαιρέτησε και μου ευχήθηκε καλή και απολαυστική διαδρομή.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ένας ξιφίας είχε στήσει σε ένα ανοιχτό μύδι φύκια για χορδές κι έπαιζε μια μαγευτική μελωδία με την μύτη του. Ζήτησα από τη μουσική να μου κάνει παρέα σε αυτό το μαγευτικό ταξίδι. Οι θαλάσσιες νότες άρχισαν να χοροπηδάνε γύρω μου. </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Από δω έλα. Φτάνουμε."</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Άρχισα να διακρίνω μικρά φώτα. Όταν αρχίσαμε να πλησιάζουμε, παρατήρησα κοχύλια και διάφορες τρυπούλες μέσα στην άμμο, είδα οικογένειες ψαριών που ζούσαν εκεί μέσα. Τα φώτα τα έδιναν οι φωτοφόροι μέσα από το σώμα τους. Πιο μακριά υπήρχε ένα λούνα παρκ. Το χταπόδι με τα πλοκάμια του έπαιρνε ψαράκια και έκανε σβούρα γύρω γύρω. Μια γλώσσα είχε πάρει άλλα ψαράκια και έκανε τσουλήθρα πάνω σε μια πλαγιά βράχου. Παιδικές φωνές παντού. Ήταν μια χαρούμενη πόλη. Τόση ζωντάνια μαζεμένη έκανε την καρδιά μου να πετουργίσει απο ευτυχία.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Εδώ ζούμε εμείς, ένα κομμάτι αυτού του μεγάλου ενυδρείου για εμάς βρίσκεται εδώ. Ανεξερεύνητος κόσμος." Χαμογέλασε. Απολάμβανε τις εκφράσεις του προσώπου μου. Ένιωθε υπέροχα που είχε καταφέρει να με αφήσει με το στόμα ανοιχτό.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Πιο ‘κεί έλαμπε κάτι πολύ έντονα. Κολυμπήσαμε προς τα εκεί. Ήταν νομίσματα. Διάφορα νομίσματα. Παλιά, καινούρια, χρυσά, ασημένια.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Αυτό είναι το Δάσος των Ευχών. Αυτά είναι θησαυρός των ψυχών του ανθρώπου. Είναι εκατομμύρια και η αξία τους είναι τόση όση αξίζει όλο αυτό το ενυδρείο που ζούμε. Εδώ και πολλά χρόνια μαζεύουμε νομίσματα από όλο το κόσμο. Είναι νομίσματα που στο πλάι τους γράφει μια ευχή. Χαραγμένη παντοτινά με το πέρασμα των χρόνων. Εκπληρωμένες ή μη, αυτό δεν το γνωρίζουμε."</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Το κοίταξε λυπημένα. </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Πολλά παιδιά έχουν ευχηθεί για ένα καλύτερο αύριο, έναν καλύτερο κόσμο. Πού να ήξεραν ότι και αυτά ζούνε σε μια κοροϊδία. Ότι απλά είναι διακοσμητικά μιας τεράστιας γυάλας. Σας κυβερνούν. Άνθρωποι πολλοί είστε, μα, κουτοί."</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Τι εννοείς; Θες να πεις ότι απλά κατασκευαστήκαμε; Χα χα χα"</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Εκείνο δεν γέλασε. Αντιθέτως μου απάντησε σοβαρά. </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Κι όμως σας κάνουν ότι θέλουνε. Είστε απλά μαριονέτες. Μαριονέτες ηλίθιων που δεν καταλαβαίνουν πως η γυάλα είναι τόσο εύθραυστη που θα σπάσει.. Στο χέρι σας είναι να την κάνετε να σπάσει. Ένα τικ να κάνεις με τη γροθιά σου! Και μπαμ! Είμαστε ελεύθεροι. Αλλά και πάλι μόνη της μια γροθιά δεν φτάνει."</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Γύρισα τα μάτια μου προς τις ακτίνες του ηλίου. Όσο όμορφη και εάν ήταν η θάλασσα, όσο και εάν με τραβούσε με τη μαγεία της να μείνω, δεν γινόταν. Είμαι άνθρωπος, πρέπει να ζήσω με αυτό. Με τα όσα μου δόθηκαν, με τα χέρια που έχω έπρεπε να σφίξω την γροθιά μου και να κερδίσω την ελευθερία μου. Όλα τα σκηνικά μοιάζουν τόσο αληθινά για να είναι ψεύτικα. Η αδικία πλημμύρισε σαν οργή στις φλέβες μου. Η ελευθερία μου με περίμενε να της ανοίξω την αγκαλιά μου έπειτα από αγώνα που έπρεπε να δώσω...</span><br />
<div><br />
</div>Irene La Gamatiushttp://www.blogger.com/profile/02581589128416092326noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3021816685682581053.post-36811579026033871892010-04-06T13:15:00.000+03:002010-04-06T13:15:45.805+03:00Χωθείτε στην σουπιέρα!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.ebooks.gr/assets/products/images/b/106209.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.ebooks.gr/assets/products/images/b/106209.jpg" /></a></div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: Verdana,sans-serif;">Καλησπέρα! <br />
<br />
Όχι δεν έχει ιστορία σήμερα! Μην κλαίτε (ακόμη), θα σας ταρακουνήσω λίγο τις παιδικές σας αναμνήσεις και θα σας ψήσω να γίνετε λίγο παιδιά.<br />
Σήμερα θυμήθηκα το εξής παιδικό βιβλίο το οποίο θα σας προτείνω να το αγοράσετε.</div><div style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="http://www.bibliopolio.gr/-p-8594.html?ref=bestprice">Ο Μικές στην σουπιέρα</a></div><div style="font-family: Verdana,sans-serif;"></div><div style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br />
Ναι το θυμάμαι γιατί το διάβασα στο δημοτικό και γέλαγα μέχρι δακρύων. Και μετά τα δάκρυα του γέλιου μου έμεινα με χαμόγελο. <br />
<br />
<br />
Περιγραφή : "Ο Μικές ήταν ένα γερό παλικαράκι πέντε χρόνων. Ζούσε σ' ένα αγρόκτημα με τη μητέρα του, τον πατέρα του, τη μικρή αδελφή, την Ίντα, τον εργάτη για τα χωράφια, τον ’λφρεντ και τη Λίνα, την υπηρέτρια. Ο Μικές είχε ξανθά μαλλιά, κατακόκκινα μάγουλα και καταγάλανα μάτια κι όταν τον κοίταζες νόμιζες πως ήταν ένα μικρό αγγελούδι. Μα ο Μικές μόνο αγγελούδι δεν ήταν!"<br />
<br />
Μέσα απο αυτό το βιβλίο θα θυμηθείτε σίγουρα τις σκανταλιές που κάνατε όταν ήσασταν παιδιά, την περιέργεια που είχατε για τα πράγματα γύρω σας. Σας προκαλώ να ταξιδέψετε και να χώσετε το κεφάλι σας στην σουπιέρα! :-)</div>Irene La Gamatiushttp://www.blogger.com/profile/02581589128416092326noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3021816685682581053.post-12757385078608241822010-04-05T00:26:00.014+03:002010-04-05T00:46:18.936+03:00Η Χώρα του Σήμερα.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtFrtbQd3RI66Xo-YCZYZ9pu6IqOLw65XXOcr8Tg-NjKVt3GYulob2L14BgOsv2M4CEeJ3TQ6cJIdtyuOLqcWU-EiiEq7-EF1vqDSUOlgUuUxE960lkAY_YeyM6p53TT1q2hUK4L79CA/s1600/23Old_Paper.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtFrtbQd3RI66Xo-YCZYZ9pu6IqOLw65XXOcr8Tg-NjKVt3GYulob2L14BgOsv2M4CEeJ3TQ6cJIdtyuOLqcWU-EiiEq7-EF1vqDSUOlgUuUxE960lkAY_YeyM6p53TT1q2hUK4L79CA/s320/23Old_Paper.jpg" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Μπήκα σε ένα παιχνιδοπωλείο.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ήθελα να χαζέψω τα ράφια.. να βρώ αυτό που θα μου άρεσε και να το αγοράσω για τον εαυτό μου. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Περπατούσα χαζεύοντας.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Όπλα.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ήρωες απο διάφορα κόμιξ.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ηλίθια φτηνά τρίκ.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Μάσκες.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Δράκοι.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Σπαθιά.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Επιτραπέζια παιχνίδια.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Άρχισα να ξενερώνω.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Προχωράω προς τον πωλητή. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ήταν ένας γέρος, έμοιαζε σαν να τον είχαν φάει τα χρόνια. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Είχε δυνατά μπράτσα, απο την σκληρή εργασία που έκανε τόσο καιρό. Να ανοίγει κουτιά και να πακετάρει παιχνίδια, όλα μόνος του.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Μου χαμογέλασε σαν να ήταν παιδί.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ανταπέδωσα το χαμόγελο μου επιφυλακτικά.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Έχετε νεράιδες;"</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Το χαμόγελό χάθηκε απο το πρόσωπό του.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Νεράιδες παιδί μου;.. Πού τις θυμήθηκες αυτές;..." </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Πήρε ένα σκεπτικό βλέμμα και κοίταξε τα ράφια γύρω του. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Νεράιδες.." Επανέλαβε θλιμμένα. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Οι νεράιδες, κόρη μου, χαθήκανε πρίν απο χρόνια. Κανένα παιδί και μεγάλος δεν πιστεύει πλέον σε αυτές."</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">'Εβγαλε τα γυαλιά του και τα ακούμπησε πάνω στο γραφειάκι του. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Απο πίσω ήταν το εικόνισμα της Παναγίας.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Χαθήκανε. Χάθηκε η παιδική φαντασία. Τώρα πλέον όλοι έχουμε έναν Θεό να ελπίζουμε. Έχουμε μια πραγματικότητα να ζήσουμε.."</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Έβγαλε ένα μαντήλι απο τη τσέπη του και έβηξε επάνω. Το μαντήλι είχε τα αρχικά Π.Π .</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Με είδε που το πρόσεξα.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Έζησα την Κατοχή εγώ. Έζησα την βία, την πείνα. Η μητέρα μου, -Θεός σχωρέστην- κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ μου διάβαζε το παραμύθι του Πήτερ Πάν. Έτσι πριν κλείσω τα μάτια μου να κοιμηθώ, πεινασμένος και εξουθενωμένος, πήγαινα σε έναν κόσμο μαγικό. Στην Χώρα του Ποτέ. Και αυτό έκανα κοπέλα μου. Κάθε βράδυ φανταζόμουν ότι ήμουν ο Πήτερ Παν, και είχα μπροστά μου ένα τραπέζι με γεύματα της φαντασίας μου. Κοτόπουλο, ρύζι, λαχανικά, ότι λαχταρούσε η καρδιά και ο νούς μου ήταν τροφή του σώματός μου. Η φαντασία μου με έθρεφε, με έκανε πιο δυνατό. Και ας μην το πιστέψεις κοπέλα μου. Μου έδωσε τέτοια δύναμη ελπίδας, τέτοια τροφή για να συνεχίσω τον αγώνα της επιβίωσης μου μέσα απο την θλίψη και το μίσος που επικρατούσε στην Κατοχή."</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ένα δάκρυ κύλησε στο ρυτιδιασμένο του μάγουλο. Ρυτιδιασμένο αλλά ακόμη κοκκινωπό σαν παιδιού.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Και αφού ξεκίνησα αυτό το μαγαζάκι το '53, έβαλα νεράιδες. Έβαλα βιβλία, παραμύθια.. Αλλά πέρασαν τα χρόνια βλέπεις, όλοι αλλάξαμε. Και αυτό είναι που με πόνεσε περισσότερο απο όλα. Η αλλαγή.."</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Τον κοίταξα και χαμογελαστά του είπα.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Υπάρχει φαντασία. Απλώς πιστεύω πως δεν έχει αξιοποιηθεί πλήρως. Υπάρχουν ακόμα παιδιά εκεί έξω που μπορεί να μην πιστεύουν στις νεράιδες αλλά σίγουρα φαντάζονται πως έχουν μία να τα προσέχει όταν κοιμούνται. Υπάρχουν ακόμα μεγάλοι που για να ξεφύγουν απο την καθημερινότητά τους σκέφτονται με την φαντασία τους. Υπάρχω και εγώ αυτή τη στιγμή που σου λέω πόσο εκτιμάω την φαντασία και την χρησιμοποιώ καθημερινώς μετά νου και καρδιά όπως έκανες και εσύ."</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Γύρισα την πλάτη μου και βγήκα απο το μαγαζί. Δεν χρειαζόταν να του πώ τίποτα άλλο. Τα είχα πει όλα. Λίγα και αρκετά. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Απομακρύνθηκα και πίσω μου η ταμπέλα του παιχνιδάδικου "Πήτερ Παν" έγινε πιο μικρή, ώσπου έγινε μια μικρή κουκκίδα μέσα στην πραγματικότητά μου.</span></div>Irene La Gamatiushttp://www.blogger.com/profile/02581589128416092326noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-3021816685682581053.post-49770960941422326102010-04-03T12:14:00.001+03:002010-04-05T01:06:45.703+03:00Slightly upset by melancholy.<span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span><br />
<div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;">Μμμμμ..</span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;">Δεν θα αντέξω, θα το γράψω. Είναι κάτι που με τρώει. Πηγαινοέρχομαι στα blogs, να βρω κάτι να διαβάσω. Το Πάσχα είναι βαρετό όπως φαίνεται. (Να δώ και το καλοκαίρι πως θα είναι).</span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;">Λοιπόν πίσω στην σκέψη μου! Κοιτάζω που λέτε διάφορα blog. Διάααφορα. Κάποια μου άρεσαν, κάποια δεν μου άρεσαν. Τα περισσότερα δηλαδή όχι δεν μου άρεσαν. </span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;">Τα διάβαζα και αναρωτιόμουν. Ουφ πάλι κάτι μελαγχολικό? Πάω στο επόμενο ιστιολόγιο. Ωχ και άλλη μαυρίλα. Πάω στο επόμενο. Ωχ ποιήματα μελαγχολικά. </span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;">Η Τέχνη σκέφτομαι, (ναι με Τ κεφαλαίο, της αξίζει) δεν είναι πάντα μελαγχολική. Έχει χαμόγελο, χρώμα, φαντασία και ένα σωρό συναισθήματα. Λέω σωρό, γιατί ξέρουμε πως τα συναισθήματα που κατακλύζουν ένα άτομο είναι μετρημένα.. Ναι έχουν όνομα. Αλλά βαθιά μέσα μας υπάρχουν και τα mix συναισθημάτων. Γιατί να μην τα συνδιάσεις όλα μαζί? Γιατί πρέπει η βάση των περισσότερων Blog να είναι η μελαγχολία? Το μελό? Το ξυράφι?</span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;">Μα δεν είναι δυνατόν να αρέσει σε τόσους ανθρώπους η μελαγχολική Τέχνη! Επειδή υπάρχουν και εκατομμύρια blogs σκεφτείτε πόση μελαγχολία υπάρχει στο κόσμο. Σκεφτείτε πόσοι έχουν την ανάγκη να τσιρίξουν και δεν μπορούν γιατί θα τους ακούσει η γιαγιά της διπλανής πόρτας. Σκεφτείτε πόσοι έχουν την ανάγκη να μιλήσουν σε ένα κοντινό τους πρόσωπο και δεν μπορούνε οπότε λύουν την γλώσσα τους εδώ μέσα απο την Τέχνη του blogging. Σκεφτείτε χίλια δύο πράγματα. Μα πόση μελαγχολία υπάρχει στο κόσμο. Είμαστε καταραμένοι και τελειωμένοι εάν συνεχίσουμε έτσι. </span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;">Unleash your Imagination! My new moto! :)</span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span> <br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;">ΥΓ. Δεν κατακρίνω κανέναν μην με πάρετε με τις πέτρες, είμαι μια blogger! Χα!</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span> <br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;">Καλή Ανάσταση!</span><br />
<div><br />
</div><div style="text-align: center;"><object height="364" width="445"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/VQk2LtK680w&hl=en_US&fs=1&color1=0xcc2550&color2=0xe87a9f&border=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/VQk2LtK680w&hl=en_US&fs=1&color1=0xcc2550&color2=0xe87a9f&border=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="445" height="364"></embed></object><br />
<br />
<a href="http://www.sync.gr/claim/qId6J08OWuQL" rel="sync"></a></div>Irene La Gamatiushttp://www.blogger.com/profile/02581589128416092326noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-3021816685682581053.post-59239467677731363732010-04-01T22:43:00.006+03:002010-04-02T18:16:02.702+03:00Noodles attack<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizLv0C-nEwQhbik4lpMqk3IEd4-gsJyjUZD6W3Ze9zbS7iJLfL3EmMF5JIoFGcsGpo1GREkriCMzRne1po_mIQM4Smol7ULsjcfxKnpjViuH1j9zvO35n26UoU9xZU45UojQB0pQ2RcA/s1600/3254104812_002ce314a0_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizLv0C-nEwQhbik4lpMqk3IEd4-gsJyjUZD6W3Ze9zbS7iJLfL3EmMF5JIoFGcsGpo1GREkriCMzRne1po_mIQM4Smol7ULsjcfxKnpjViuH1j9zvO35n26UoU9xZU45UojQB0pQ2RcA/s320/3254104812_002ce314a0_o.jpg" /></a></div><div style="text-align: center;"><br />
</div><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ο ήλιος χτυπούσε ανελέητα το κεφάλι μου. </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Σήκωσα την καθημερινή μου εφημερίδα απελπισμένα ψάχνοντας για λίγη δροσιά.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Τάχυνα το βήμα μου μέσα στην χαώδη, αγενή πλέον Αθήνα.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Δεξιά μου ένας τύπος με ταχύ βήμα κοιτάζει το ρολόι του και πέφτει πάνω σε έναν άλλον. Δεν ήξερε την λέξη "συγνώμη", τον προσπέρασε και συνέχισε το ταχύ του βήμα.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Αριστερά μια ουρά μέσα σε μια τράπεζα. Η κυρία κλέβει την ουρά του νεαρού μπροστά της. Μπροστά μου ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο πάνω στη διάβαση πεζών. Ο οδηγός δεν έδινε σημασία στους πεζούς που κινούσαν βλασφημικά τα οργισμένα τους χείλη.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Πίσω μου ένας ζητιάνος παρακαλάει τον κουλουρά να του δώσει ένα κουλούρι.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Αυτή ήταν η καθημερινότητα μου στην Αθήνα.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Χαμήλωσα το κεφάλι μου και συνέχισα το ταχύ μου βήμα.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ξαφνικά ένιωσα ένα μικρό αεράκι δροσιάς. </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Χαμήλωσα το χέρι που κρατούσα την εφημερίδα και παρατήρησα πως είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Μα ήταν αδύνατον, ήταν πρωί, γιατί να σκοτεινιάσει έτσι?</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Κοιτάζω γύρω μου και είδα τους βιαστικούς ανθρώπους να κοιτάνε προς τον ουρανό με ανοιχτό το στόμα..</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Το έδαφος σείστηκε.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Σεισμός." Είπα απο μέσα μου με μια δόση πανικού.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span><br />
<b><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">ΝΤΟΥΠ..</span></b><br />
<b><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></b><br />
<b><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">..ΝΤΟΥΠ..</span></b><br />
<b><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></b><br />
<b><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">..ΝΤΟΥΠ..</span></b><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ακουγόταν αυτός ο ήχος ρυθμικά σαν να υπήρχε ένα τεράστιο ταμπούρλο, να βαράει για κάποια τελετή.. Μια τελετή θυσίας που ερχόταν.. προς το μέρος μας.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Κοιτάζω ψηλά και εγώ στο πλέον σκοτεινό ουρανό. </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span><br />
<b><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">..ΝΤΟΥΠ..</span></b><br />
<b><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></b><br />
<b><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">..ΝΤΟΥΠ..</span></b><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Άρχισα να διακρίνω την μορφή του τεράστιου πράγματος.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">..ήταν μια Χυλοπίτα. Το ένα της πόδι ήταν στην Αλεξάνδρας και το άλλο ήταν στη Πανεπιστημίου. Το ύψος της μου είχε κόψει την ανάσα και τον ήλιο. Δεν έβλεπα τίποτα απο ουρανό.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Χυλοπίτα?!" </span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Που στο διάβολο βρέθηκε αυτή η χυλοπίτα?"</span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Ποιός ζύμωσε τόσο μεγάλη χυλοπίτα?"</span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Πως στο καλό περπατάει αυτή η χυλοπίτα?"</span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></i><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Χιλιάδες ερωτήματα κατέκλυζαν το μυαλό μου. Ερωτήματα που ίσως να μην έβρισκα απάντηση. </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Φωτιές και καπνός παντού. Σειρήνες. Πανικός. Όλοι τρέχανε πανικοβλημένοι. Ακινητοποιήσανε τα αμάξια τους, πετάξανε τις τσάντες τους, κρατώντας μόνο το κινητό τους στο χέρι, προσπαθούσανε να επικοινωνήσουν με τις οικογένειές τους. Το μυαλό σκέφτεται το χειρότερο στη κατάσταση πανικού.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Η Χυλοπίτα είχε έρθει προς το μέρος μου. Αναπήδηξα πάνω στο πόδι της.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span><br />
<b><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"ΣΤΑΜΑΤΑ!"</span></b><br />
<b><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙΣ ΟΛΑ! ΣΤΑΜΑΤΑ!"</span></b><br />
<b><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></b><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Η Χυλοπίτα ενοχλημένη γύρισε προς το μέρος μου.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Τι θές? Φύγε απο το πόδι μου." είπε με μια βαριά φωνή.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Όχι σε παρακαλώ σταμάτα. Τα καταστρέφεις όλα δεν βλέπεις?"</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Μα τόσο ανεύθυνος λαός που είστε, αχάριστος που έχετε καταντήσει.. δεν αξίζει καν να υπάρχετε. Θα πέσω πάνω στην Αθήνα να τη καταπλακώσω. Μια τεράστια χυλοπίτα σας αξίζει."</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Δεν είμαστε ανεύθυνοι.. ούτε αχάριστοι.. Είμαστε τόσο αγχωμένοι πλέον για τον εαυτό μας, που δεν έχουμε χρόνο και δύναμη να σκεφτούμε τον συνάνθρωπό μας.. Είμαστε εγωιστές. Αλλά έτσι μεγαλώσαμε, απο γενιά σε γενιά ο εγωισμός μεγαλώνει. Αχάριστος είναι αυτός που όσα και αν του προσφέρεις δεν τα ευχαριστιέται. Αφού δεν προσφέρουμε τίποτα πλέον στο διπλανό μας, πως είναι δυνατόν να είμαστε αχάριστοι?"</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ακούστηκαν τα ελικόπτερα απο μακρυά. Οι Ειδικές Δυνάμεις κατεύθασαν σε χρόνο μηδέν. </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Άκουσε με σε παρακαλώ. Εδώ ο κάθε άνθρωπος έχει λόγο που ζεί. Παλεύει για τη ζωή του, για τη καθημερινότητά του και το καθήκον του. Βλέπεις αυτόν εκεί? Έχει το παιδί του στην αγκαλιά του για να το προστατέψει. Βλέπεις τον άλλον εκεί με το κόκκινο παλτό? Βοηθάει μια γιαγιά να σηκωθεί. Βλέπεις τον άχρηστο που πάρκαρε το αυτοκίνητό του πάνω στη διάβαση? Έβαλε άτομα μέσα άγνωστα για να τα γλυτώσει απο αυτόν τον όχλο. Μπορεί να είμαστε εγωιστές, να παλεύουμε μόνο για εμάς, αλλά σε κατάσταση σαν κι αυτή σίγουρα θα σκεφτούμε τον διπλανό μας.. διότι πάνω απο όλα είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ."</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Η Χυλοπίτα σήκωσε τα μάτια της στο χάος. Οι άνθρωποι έτρεχαν πανικόβλητοι. Έβλεπε το τρόμο στα μάτια τους. Τα ελικόπτερα άρχισαν να πετάνε καυτό νερό επάνω της.. άρχισε να μαλακώνει.. Έγερνε προς το έδαφος σιγά σιγά. Όταν τα μάτια της έφτασαν στο ύψος μου, μου ψιθύρισε.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">"Εσύ έχεις ψυχή."</span></i><br />
<div><br />
</div>Irene La Gamatiushttp://www.blogger.com/profile/02581589128416092326noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-3021816685682581053.post-64012280301015208712010-03-30T15:50:00.004+03:002010-03-30T15:57:04.193+03:00Have faith in your dreams and someday.. the birds will come.<div><span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;">Η καλύτερη συντροφιά αυτή την εποχή είναι η φαντασία σας. Ναι καλά ακούσατε παιδιά. Έχετε ακόμα την παιδικότητα μέσα σας, να την αξιοποιήσετε όπως θέλετε εσείς. Να είστε σοβαροί εκεί που πρέπει. Και φαντασιομανής εκεί που πρέπει. </span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;">Ε λοιπόν όντας πτώμα απο την κούραση, θυμήθηκα την παρακάτω σκηνή της Σταχτοπούτας του 1950 με τα πουλάκια. Και φαντάστηκα να μου στρώνουν το κρεβάτι, να μου ετοιμάζουν τις πυτζάμες και να μου κλείνουν τα πατζούρια... </span></div><div><br /></div><div style="text-align: center;"><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/FuiWEzx7Brs&hl=en_US&fs=1&color1=0xcc2550&color2=0xe87a9f"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/FuiWEzx7Brs&hl=en_US&fs=1&color1=0xcc2550&color2=0xe87a9f" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object></div><div><br /></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;">Όσο το βλέπετε σκεφτείτε τα αρνητικά και τα θετικά αν γινόταν πραγματικότητα.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;">+ Έτοιμο κρεβάτι</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;">+ Έτοιμα καθαρά ρούχα</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;">- Τιτιβίσματα τόσο εκνευριστικά, ειδικά εαν είστε κουρασμένος</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;">- Κουτσουλιές παντού</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;">(Δεν κάνω αναφορά στα ποντίκια γιατί προφανώς δεν τα φαντάστηκα).</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;">Καλό μεσημέρι, ώρα ξεκούρασης.</span></div>Irene La Gamatiushttp://www.blogger.com/profile/02581589128416092326noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3021816685682581053.post-42443603953732140542010-03-29T18:48:00.006+03:002010-04-02T18:14:09.997+03:00The Black Sheep<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmMjhMYiX1w1KKJ4UgIZ3inXEi61TMeL7x_KQCxQCtqqAXP_JlVd_eXutxwJ07CNk8WhFT1-A9rxyfwxYWaEaDveAZXR27PN4XPbCy_lKlxkTTvx16fJ_c6F5j5MKgfdtDbO3E1CJimA/s1600/15sheep.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5454083261411847426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmMjhMYiX1w1KKJ4UgIZ3inXEi61TMeL7x_KQCxQCtqqAXP_JlVd_eXutxwJ07CNk8WhFT1-A9rxyfwxYWaEaDveAZXR27PN4XPbCy_lKlxkTTvx16fJ_c6F5j5MKgfdtDbO3E1CJimA/s320/15sheep.jpg" style="cursor: hand; cursor: pointer; display: block; height: 273px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 320px;" /></a><br />
<div><br />
</div><div><br />
</div><div><br />
</div><div><br />
</div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Σκοτάδι</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">..</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">..12 .. 13.. 15.. 16</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Νιώθω ένα γαργαλητό στο αυτί μου.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">..17 ..18 ..19</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Ξανά γαργαλητό.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">..20 ..21</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Ανοίγω το ένα μάτι.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Σκοτάδι.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Ξύνω το αυτί μου ενοχλημένη, κλείνω το μάτι μου και συνεχίζω το μέτρημα.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">..22 ..23 .. 24..</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">..ξανά γαργαλητό στο αυτί.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Τεντώνω ενοχλημένη το χέρι για να ανάψω το πορτατίφ.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">*Τσαφ*</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Ανασηκώνομαι στο προσκέφαλο του κρεβατιού. Παρατηρώ ένα ελάχιστο βαθούλωμα στο μαξιλάρι μου.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Απορημένη πιάνω το πορτατίφ και το φέρνω κοντά στο βαθούλωμα του μαξιλαριού.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Δεν έβλεπα καθαρά.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Φόρεσα τα γυαλιά μου και πλησιάζω στο βαθούλωμα..</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Ε?!</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Εεε?!</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">"Μπεεεεεεεε!"</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Εεεεεεεεεεεε?!</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Τσιμπάω το χέρι μου. Ξύπνια είμαι!</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">"Μπεεεεεεεε!"</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Μάνα μου τα χάνω.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Παρατηρούσα ένα μαύρο πρόβατο με το νούμερο 14 στο πλάι, πάνω στο μαξιλάρι μου. Μασουλούσε το φτηνιάρικο βαμβάκι του μαξιλαριού μου, αφού είχε κάνει μια τρύπα ίσαμε το δάχτυλο μου.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Εκνευρισμένη που μου είχε χαλάσει τον ύπνο μου..</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">"Τί κάνεις εδώ? Θα έπρεπε να είσαι στη σειρά να πηδήξεις τον φράχτη."</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">"Μπεεεε.. Και γιατί ΠΡΕΠΕΙ να πηδήξω τον φράχτη?</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Μπεεεεε..</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Γιατί πρέπει να κάνω αυτό που θες εσύ?</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Πως την έχεις δει εσύ και όλος ο κόσμος να μας αναγκάζετε</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">να πηδάμε φράχτες?</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Μπεεεεε.."</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">"Μα αυτή είναι η μοίρα σου. Δημιουργήθηκες απο την φαντασία μου για να πηδάς φράχτες. Για να με νανουρίζεις, να με παραδίδεις στον ύπνο για να ξυπνάω το πρωί καλά και να συνεχίζω την δική μου μοίρα."</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Το μαύρο πρόβατο σταμάτησε να μασουλάει το βαμβάκι του μαξιλαριού μου και μετά απο παύση δευτερολέπτων είπε..</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">"Όχι, δεν θέλω να πηδήξω αυτόν τον φράχτη.. Μπεεεε ..γιατί πάντα πηδάμε αυτό το φράχτη και δεν ξαναγυρνάμε.. Το έχεις προσέξει αυτό? Ποτέ.. ..Μπεεεεε.. δεν ξέρεις τι θα είναι πέρα απο τον φράχτη.. Γκρεμός? Γρασίδι? Ευτυχία? Ελευθερία? Μπεεεεε.. Οτιδήποτε είναι πέρα απο αυτόν τον φράχτη μας καταπίνει."</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Έγνεψα το κεφάλι μου καταφατικά.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">"Ναι έχεις δίκιο που απορείς αλλά δυστυχώς ούτε εγώ μπορώ να σου απαντήσω πάνω σε αυτό. Πρέπει να ρισκάρεις για να δείς παραπέρα.. Μακάρι να μπορούσα με την φαντασία μου να δημιουργήσω κάτι επιτηδευμένα όμορφο πέρα απο αυτό το φράχτη, αλλά πρέπει να είμαστε ρεαλιστές σε αυτή τη ζωή.. Δεν μπορούμε να φανταζόμαστε και να ονειρευόμαστε πάντα αυτά που θέλουμε.."</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Σηκώθηκα στο γραφείο μου, και έκοψα ένα μικρό φυλλαράκι απο το μικρό φυτό. Το έβαλα στην άλλη άκρη του πλέον τρυπημένου μαξιλαριού μου.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">"Πάντως μόλις κλείσω τα μάτια μου και ξαναμετρήσω απο την αρχή.. να ξέρεις ότι θα σε περιμένει στην άλλη μεριά του φράχτη αυτό το πράσινο φυλλαράκι.. Σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης που ρισκάρεις και πηδάς προς το άγνωστο για εμένα.. Καληνύχτα."</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">..6 .. 7.. 8.. 9.. 10.. 11.. 12.. 13.. 14.. Ζζζζζ..</span></div><div><br />
</div>Irene La Gamatiushttp://www.blogger.com/profile/02581589128416092326noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-3021816685682581053.post-31086316014827199972010-03-29T15:28:00.002+03:002010-03-29T15:31:51.849+03:00<div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;">Σε όλους αρέσει να κοιμούνται. </span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;">Σε εμένα όχι..</span></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/O908fGIGQnI&hl=en_GB&fs=1&color1=0xcc2550&color2=0xe87a9f"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/O908fGIGQnI&hl=en_GB&fs=1&color1=0xcc2550&color2=0xe87a9f" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia; ">...γιατί ο ύπνος είναι για αυτούς που</span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;">έχουν <span class="Apple-style-span" style="color:#3366FF;">όνειρα</span>.</span></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><br /></div>Irene La Gamatiushttp://www.blogger.com/profile/02581589128416092326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3021816685682581053.post-62309813771632362022010-03-17T17:47:00.004+02:002010-03-17T17:55:24.149+02:00Don't mess around with Irene.<span style="font-family:georgia;">Είναι λίγο κλισέ να παίρνεις κατευθείαν τον ορισμό απο το λεξικό που βρήκες στον Γούγλη και να καταγράφεις την έννοια μιας λέξης στο blog σου.</span><br /><br /><br /><span style="font-style: italic;font-family:georgia;" >ανθρωπιά </span><br /><span style="font-style: italic;font-family:georgia;" >ουσ θ ανθρωπιά συναίσθημα κατανόησης και συμπαράστασης προς τους άλλους</span><br /><br /><br /><span style="font-family:georgia;">Γιατί κατά κάποιο τρόπο σε κάνει ανίκανο, σε αποδυναμώνει στο να το εξηγήσεις απο μόνος σου είτε με πράξεις είτε με λόγια σε άτομα αξίας απο το περιβάλλον γύρω σου.</span><br /><br /><br /><span style="font-family:georgia;">Οπότε θα ξεκινήσω έτσι σαν να είμαι απο το σημείο μηδέν και θα θέσω το ψυχολογικό ερώτημα της ημερας, εαν είμαι ότι λέει το λεξικό ή κανένα αναίσθητο μουλάρι? </span><span style="font-family:georgia;"><br /><br /><br />Πατήστε Play όσο το σκέφτεστε.<br /><br /></span><br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/_0MWb83ms8k&hl=en_US&fs=1&color1=0xcc2550&color2=0xe87a9f"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/_0MWb83ms8k&hl=en_US&fs=1&color1=0xcc2550&color2=0xe87a9f" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>Irene La Gamatiushttp://www.blogger.com/profile/02581589128416092326noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-3021816685682581053.post-9408570300658691272010-03-12T20:18:00.003+02:002010-03-12T20:23:08.453+02:001"<div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia;">Ήτανε η στιγμή που με πήρανε αγκαλιά, που σταθήκαμε σε έναν κύκλο και χαμογέλασα στον φακό. Αποθανατίστηκε το χαμόγελο μου και το δευτερόλεπτο εκείνο που ένιωσα την χαρά μου να φτάνει στο αποκορύφωμα.</span><br /><span style="font-family: georgia;">Υπέροχα γιατί οι αξίες μου είχαν εκτιμηθεί.</span><br /><span style="font-family: georgia;">Η εκτίμηση με κάνει να νιώθω Θεά.</span><br /><span style="font-family: georgia;">Ψώνιο.</span><br /><span style="font-family: georgia;">Σεβασμός ίσον</span><br /><span style="font-family: georgia;">η απόλυτη αρχοντιά της ύπαρξης σου.</span><br /><span style="font-family: georgia;">Δεν είναι τα αντικείμενα που σε κάνουν να νιώθεις ψώνιο.</span><br /><span style="font-family: georgia;">Είναι οι αξίες που τριγυρνούν γύρω σου.</span><br /><span style="font-weight: bold; font-family: georgia;">Αμέτρητες</span><span style="font-family: georgia;">.</span><br /><span style="font-family: georgia;">Υπερτιμημένες και υποτιμημένες.</span><br /><span style="font-family: georgia;">Ξεχασμένες και αξέχαστες.</span><br /><span style="font-style: italic; font-family: georgia;">Τέλος</span><span style="font-family: georgia;">.</span><br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/rdG618TMc5E&hl=en_US&fs=1&color1=0xcc2550&color2=0xe87a9f"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/rdG618TMc5E&hl=en_US&fs=1&color1=0xcc2550&color2=0xe87a9f" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /></div>Irene La Gamatiushttp://www.blogger.com/profile/02581589128416092326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3021816685682581053.post-74077996040706499132010-03-05T00:29:00.005+02:002010-03-05T00:35:18.098+02:00Η ζωή ρόδα είναι και γυρίζει.<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://thumbs.dreamstime.com/thumb_372/12365812589h83R7.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 338px;" src="http://thumbs.dreamstime.com/thumb_372/12365812589h83R7.jpg" border="0" alt="" /></a><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'trebuchet ms';">Πολύ όμορφη αυτή η ηχώ της πρότασης… Από μικρή μου άρεσε.. Την έλεγα αυτή την πρόταση με λίγο πόνο και χαμόγελο μαζί, κουνώντας το κεφάλι μου πάνω κάτω.. Και να λέω «α ρε ρόδα πότε θα σταματήσεις και εσύ να γυρνάς»..</span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'trebuchet ms';"><br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'trebuchet ms';">Αυτή την ρόδα την φαντάζομαι μεγάλη.. πολύ μεγάλη.<br />Και εγώ μικροσκοπική την κοιτάζω.<br />Η διάμετρός της μου κόβει την ανάσα..</span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'trebuchet ms';"><br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'trebuchet ms';">Πάνω τις υπάρχουν όλων των ειδών καρέκλες, χρωματιστές, υφασμάτινες, δερμάτινες, στρυφογυριστές, κουνιστές.. και πάνω σε αυτές κάθονται όλοι όσοι γνωρίζω και απολαμβάνουν την κάθε γύρα αυτής. Υπάρχουν και κενές άσπρες θέσεις για τους καινούριους που θα μπούνε στη ζωή μου και στην πορεία θα αποκτήσουν χρώμα και αυτές. Επίσης υπάρχουν θέσεις άδειες για όσους έφυγαν, είτε από μόνοι τους είτε επειδή το διάλεξα εγώ. Κυρίως αυτές έχουν μαύρο χρώμα. Πάντα αυτή η ρόδα καλοδέχεται όσους θέλουν να κάτσουν.. αλλά προσέξτε αυτή η ρόδα είναι πολύ ασταθής κατά την γύρα της και εύκολα μπορεί να πέσει κανείς κάτω.</span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'trebuchet ms';"><br /></span></p> <p class="MsoNormal"> <span class="Apple-style-span" style="font-family:'trebuchet ms';"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'trebuchet ms';">Ο καθένας έχει την δική του ρόδα. Έχει τις δικές του θέσεις όπως και εγώ έχω την δική μου θέση στην δικιά σου ρόδα, έχω μαυρίσει θέση, έχω χρωματίσει θέση. Ποτέ δεν βρισκόμαστε σε μία ρόδα. Έχουμε αναλλάβει πολλές θέσεις, και όταν σου προσφέρουν μία θέση πρέπει να την εκτιμάς από την αρχή. </span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'trebuchet ms';"><br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'trebuchet ms';">Πάντα θα υπάρχει η πρώτη φορά αλλά πάντα δεν θα υπάρχει η τελευταία, το θέμα είναι να μαυρίσεις το δυνατόν λιγότερες θέσεις..</span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'trebuchet ms';"><br /></span></p> <p class="MsoNormal"> <span class="Apple-style-span" style="font-family:'trebuchet ms';"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b><span class="Apple-style-span" style="font-family:'trebuchet ms';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:x-large;">Μπορείς να το κάνεις αυτό?</span></span></b></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size:x-large;"><b><br /></b></span></p>Irene La Gamatiushttp://www.blogger.com/profile/02581589128416092326noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3021816685682581053.post-88999392897613245242010-03-04T12:34:00.005+02:002010-03-04T13:02:18.746+02:00Title no need.<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US"><i>“…I both respected you. Respect is a small 7 letters word with huge meaning. I know what is respect, I ‘ve been fighting for this word 25 years. 25 years, and only love makes you blind…”</i></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EN-US"><i><br /></i></span></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;">Δεν είναι η τροφή, το οξυγόνο, ο ήλιος..</span></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;">Ο σεβασμός είναι το Α και το Ω του ανθρώπου.</span></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;">Αν δεν τον κατέχεις από τους γύρω σου, παύεις να υπάρχεις.</span></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;">Εγώ υπάρχω, </span><span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;"><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCFF;">εσύ</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;">?</span></p><p class="MsoNormal"><br /></p> <p class="MsoNormal"><object width="320" height="265"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/QWc0PcP5_2g&hl=en_GB&fs=1&color1=0xcc2550&color2=0xe87a9f"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/QWc0PcP5_2g&hl=en_GB&fs=1&color1=0xcc2550&color2=0xe87a9f" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="320" height="265"></embed></object><o:p></o:p></p> <span style="font-family:"Times New Roman";mso-fareast-Times New Roman";mso-ansi-language:EL;mso-fareast-language:EL;mso-bidi-language: AR-SAfont-family:";font-size:12.0pt;"><div><span style="font-family:"Times New Roman";mso-fareast-Times New Roman";mso-ansi-language:EL;mso-fareast-language:EL;mso-bidi-language: AR-SAfont-family:";font-size:12.0pt;"><br /></span></div>Πηγή : </span><span lang="EN-US" style="font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-Times New Roman";mso-ansi-language:EN-US;mso-fareast-language: EL;mso-bidi-language:AR-SAfont-family:";font-size:12.0pt;">Irene</span><span style=" font-family:"Times New Roman";mso-fareast-Times New Roman"; mso-ansi-language:EL;mso-fareast-language:EL;mso-bidi-language:AR-SAfont-family:";font-size:12.0pt;">’</span><span lang="EN-US" style="font-family:"Times New Roman";mso-fareast-Times New Roman";mso-ansi-language:EN-US;mso-fareast-language:EL;mso-bidi-language: AR-SAfont-family:";font-size:12.0pt;">s</span><span lang="EN-US" style="font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-Times New Roman";mso-ansi-language:EL;mso-fareast-language: EL;mso-bidi-language:AR-SAfont-family:";font-size:12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style=" font-family:"Times New Roman";mso-fareast-Times New Roman"; mso-ansi-language:EN-US;mso-fareast-language:EL;mso-bidi-language:AR-SAfont-family:";font-size:12.0pt;">moleskine</span><span style="font-family:"Times New Roman";mso-fareast-Times New Roman";mso-ansi-language:EL;mso-fareast-language:EL;mso-bidi-language: AR-SAfont-family:";font-size:12.0pt;">.</span>Irene La Gamatiushttp://www.blogger.com/profile/02581589128416092326noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3021816685682581053.post-39192366506724583222010-02-24T21:03:00.009+02:002011-06-23T17:30:06.059+03:00Rolling is art.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEOW0J9fD9S_g2UsEL985xnMSXZB0Kys_2ANqdWiDlj0YdrqZD5z3ZbIYhzyDsSW-sMWun-3ey5Xv76SvsTphm8DXCXWw0I4NMtlkP555JoqiBn3FbDMgAJOrRo9H65TJC9rMv6QN2bhk/s1600/Smoke.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEOW0J9fD9S_g2UsEL985xnMSXZB0Kys_2ANqdWiDlj0YdrqZD5z3ZbIYhzyDsSW-sMWun-3ey5Xv76SvsTphm8DXCXWw0I4NMtlkP555JoqiBn3FbDMgAJOrRo9H65TJC9rMv6QN2bhk/s320/Smoke.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Είναι τέχνη το πώς θα τυλίξεις ολοκληρωτικά τον καπνό<br />
με ένα απλό λευκό χαρτί.</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Πρέπει να έχεις τόση επειδεξιότητα για να τυλίξεις τον καπνό μέσα στο χαρτί χωρίς να αντισταθεί, χωρίς να πέσει κομμάτι αυτού κάτω.</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Πρέπει να παίζεις το τύλιγμα στα δάχτυλα και την κατάλληλη στιγμή να σφίξεις το χαρτί για να το διπλώσεις και να το κολλήσεις.</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Και αφού έχει κολλήσει.. δεν πρόκειται να ξεκολλήσει χωρίς καταστραφεί..<br />
<br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;">Μετά απλά κάπνισέ το.. δεν θα απομείνει τίποτα.</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: georgia;"><span class="Apple-style-span" style="color: #999999;">Στάχτη</span><span class="Apple-style-span" style="color: #666666;">.<br />
<br />
</span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #666666; font-family: georgia;"><br />
</span></div></div>Irene La Gamatiushttp://www.blogger.com/profile/02581589128416092326noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3021816685682581053.post-34631597775140854792010-02-23T23:43:00.003+02:002010-02-23T23:51:04.731+02:00<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://s.enet.gr/resources/2009-09/26-11-thumb-large.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 610px; height: 546px;" src="http://s.enet.gr/resources/2009-09/26-11-thumb-large.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><div style="text-align: center;"><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">Τον παράδεισο σου δείχνανε..</div><div style="text-align: center;">Και εσύ κοιτούσες..</div><div style="text-align: center;">το <span class="Apple-style-span" style="color:#CC0000;">δάχτυλο</span>.<br /><br /><br /></div></div>Irene La Gamatiushttp://www.blogger.com/profile/02581589128416092326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3021816685682581053.post-81574382177593813322010-02-23T00:45:00.004+02:002010-02-23T01:00:36.756+02:00Εμείς και εσύ.<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.ebooks.gr/assets/products/images/b/134772.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 160px; height: 240px;" src="http://www.ebooks.gr/assets/products/images/b/134772.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><div style="text-align: center;"><i><br /></i></div><div style="text-align: center;"><i>"Δεν είμαστε μόνο συμπολίτες,</i></div><div style="text-align: center;"><i>Εβραίοι και συνάδελφοι,</i></div><div style="text-align: center;"><i>δεν είχαμε μόνο κοινούς δασκάλους,</i></div><div style="text-align: center;"><i>συκοφάντες και φίλους,</i></div><div style="text-align: center;"><i>δεν έχουμε μόνο παρόμοια ενδιαφέροντα,</i></div><div style="text-align: center;"><i>αλλά να που τώρα σαν τον </i></div><div style="text-align: center;"><i>Κάστορα και τον Πολυδεύκη,</i></div><div style="text-align: center;"><i>ζητάμε καταφύγιο κάτω απο</i></div><div style="text-align: center;"><b><i>την ίδια καλύπτρα!</i></b><i>"</i></div><div style="text-align: center;"><i><br /></i></div><div style="text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: x-small;">Πηγή : </span><a href="http://www.ebooks.gr/book/134772"><span class="Apple-style-span" style="font-size: x-small;">Το καπέλο του κύριου Φρόυντ. (Μυθιστόρημα)</span></a></div>Irene La Gamatiushttp://www.blogger.com/profile/02581589128416092326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3021816685682581053.post-99115742802855562010-02-22T13:17:00.017+02:002012-02-28T02:01:59.707+02:00Είχε νυχτώσει.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: center;"><a href="http://www.boredofthehighstreet.co.uk/wp-content/uploads/2008/08/paul-frank-julius-funky-wave2.jpg"><img alt="" border="0" src="http://www.boredofthehighstreet.co.uk/wp-content/uploads/2008/08/paul-frank-julius-funky-wave2.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 214px; margin-bottom: 10px; margin-left: auto; margin-right: auto; margin-top: 0px; text-align: center; width: 251px;" /></a><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: medium;"></span><br />
<div style="text-align: left;"><br />
<br />
<div class="MsoNormal">Ένιωσα ένα τράβηγμα στο μανίκι. Γύρισα. Κανείς γύρω μου.<br />
Συνέχισα το περπάτημα στον άδειο δρόμο.<br />
Ξαναένιωσα ένα τράβηγμα στο μανίκι. Γύρισα. Κανείς γύρω μου.<br />
Τάχυνα το βήμα. <br />
Ένιωσα ξανά το τράβηγμα και πετάχτηκα.<br />
Κοίταξα το μανίκι και βλέπω ένα μικρό μαιμουδάκι.<br />
Εστιάζω το βλέμμα μου καλύτερα.<br />
Ήταν μικρός ούτε ξεπερνούσε τα 2 εκατοστά ύψος.<br />
Ήταν ο Julius. Με κοίταξε και μου χαμογέλασε.<br />
Άνοιξα την αριστερή μου παλάμη και πήδηξε πάνω της.<br />
Τον έφερα κοντά στα μάτια μου να τον παρατηρήσω από κοντά.<br />
Δεν το πίστευα, ήταν εκεί και με χαιρετούσε με τα χέρια του.<br />
Τα χέρια του που μου έδειχναν την ώρα κάθε μέρα για ένα χρόνο.<o:p></o:p></div><div class="MsoNormal">Χαμογέλασα και εγώ.<o:p></o:p></div><div class="MsoNormal">Κοίταξα το ρολόι μου, ήταν τόσο περίεργα άδειο.<br />
Μόνο το I LOVE THE ROBOT DANCE, χωρίς καμία σημασία πλέον, χωρίς χρόνο.<br />
Τίποτα, είχε φύγει η σημασία του.<span lang="EN-US"><br />
<br />
<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal">«Κουράστηκα» μου είπε ο Julius. Και τα μάτια του πήραν ένα κουρασμένο ύφος.<span lang="EN-US"><br />
</span>«Κουράστηκα να γυρνάω τα χέρια μου, να σου δείχνω το χρόνο. Ο χρόνος τρέχει και εγώ πρέπει να αλλάζω στάσεις συνέχεια. Πρέπει πάντα να ακολουθώ τον χρόνο. Πάντα να ακολουθώ εσένα.» Χτύπησαν οι λέξεις του σαν κεραυνός στο μυαλό μου.<br />
«Έχεις δίκιο. Ο χρόνος είναι τύραννος. Μας έχει καταπατήσει όλους.»<br />
«Δεν έχει νόημα. Ο χρόνος είναι ανίκητος. Εγώ θα είμαι σκλάβος πάντα αυτού. Όπως και εσύ.» μου απάντησε.<span lang="EN-US"><br />
</span>«Ακόμα και τη μπαταρία να σου έβγαζα για να σε ελευθερώσω πάλι ο χρόνος θα νικούσε. Ακόμα και όταν ξεψυχήσω πάλι θα νικήσει.<br />
Αλλά εάν κάτσεις στη θέση σου μέσα σε αυτό το χρόνο, μπορώ να σου δείξω τον κόσμο όλο.» του απάντησα.<br />
Ξαφνικά γούρλωσε τα μάτια του και κατάλαβε πως είχε χάσει την αισιοδοξία του. Θα γνώριζε νέα μέρη, θα γνώριζε νέους ανθρώπους. Θα έβλεπε και τα θετικά μέσα από τα αρνητικά. Μπορεί να ήταν ένα απλό ζωγραφιστό κομμάτι αυτού του ρολογιού αλλά ήξερε πως ήταν σε ένα καλό δεξί χέρι που θα τον φρόντιζε και θα τον αγαπούσε. Που θα μπορούσε να κάνει την επιθυμία του διαταγή.<span lang="EN-US"><br />
<br />
</span>«Είναι το μόνο αντάλλαγμα που μπορώ να σου δώσω, επειδή μου προσφέρεις την θέση μου στον χρόνο και δεν με αφήνεις να χάνομαι, και θέλω να σε ευχαριστήσω που βρίσκεσαι εδώ μαζί μου.»..<br />
<span lang="EN-US"><br />
</span>Σκεφτόμουν πόσο καλοί συνεργάτες θα είμαστε με τον Julius, μαζί θα αντιμετωπίζουμε τον χρόνο, μαζί θα κερδίσουμε τον χρόνο και από εχθρό θα τον κάνουμε φίλο.<o:p></o:p></div><div class="MsoNormal">Χαμογελαστά και σιωπηλά, γύρισε πίσω στο ρολόι χειρός μου, <span lang="EN-US">m</span>ου έγνεψε αντίο με το δεξί δείκτη του το οποίο τοποθέτησε στο 10 και μετά τοποθέτησε τον αριστερό του στο 18.<o:p></o:p></div></div><div style="text-align: center;"><div class="MsoNormal" style="text-align: left;"></div></div></div><div style="text-align: center;"><div class="MsoNormal"><o:p> </o:p></div><div class="MsoNormal"><o:p> </o:p></div></div></div>Irene La Gamatiushttp://www.blogger.com/profile/02581589128416092326noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3021816685682581053.post-19017411520590420452010-02-22T02:47:00.004+02:002011-06-23T17:27:32.076+03:00I 've paid my dues.<a href="http://www.pawfun.com/wp/wp-content/uploads/2009/07/pamperedcat.png" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" src="http://www.pawfun.com/wp/wp-content/uploads/2009/07/pamperedcat.png" style="cursor: hand; cursor: pointer; display: block; height: 364px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 300px;" /></a><br />
<div><div style="text-align: center;"><br />
</div><a href="http://www.pawfun.com/wp/wp-content/uploads/2009/07/pamperedcat.png" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"></a><br />
<div style="text-align: center;"><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="color: #551a8b;"><u><br />
</u></span></div><div style="text-align: center;">Ότι είχα να δώσω το έδωσα.<br />
Μέχρι και την τελευταία πένα την έδωσα.<br />
Υλικά, ψυχικά. Τα έδωσα.<br />
Μην γίνεστε γύφτοι.<br />
Μου τελείωσαν οι πένες.</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;">Εκτός εάν έχεις μια κιθάρα έχω μια πένα να σου δώσω<br />
και να μου παίξεις ένα τραγούδι. <span class="Apple-style-span" style="-webkit-border-horizontal-spacing: 2px; -webkit-border-vertical-spacing: 2px; border-collapse: collapse; font-family: Verdana, Helvetica, Arial, Lucida, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 21px;">♫</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="-webkit-border-horizontal-spacing: 2px; -webkit-border-vertical-spacing: 2px; border-collapse: collapse; font-family: Verdana, Helvetica, Arial, Lucida, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 21px;"><br />
</span></div><div style="text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/AbEOgfq3CNc?rel=0" width="425"></iframe></div></div></div>Irene La Gamatiushttp://www.blogger.com/profile/02581589128416092326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3021816685682581053.post-18774371937726995322010-02-21T23:00:00.000+02:002010-02-21T23:06:49.768+02:00<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.patientpowernow.org/wp-content/uploads/2008/10/waiting.gif"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 302px; height: 336px;" src="http://www.patientpowernow.org/wp-content/uploads/2008/10/waiting.gif" border="0" alt="" /></a><br /><div style="text-align: center;"><br /><br />Μμμμ.. έκανε ο πρώτος που είδε τον τίτλο. Και με αποκάλεσε και ψώνιο. Δεν θα κάτσω να ασχοληθώ με την αντίδραση του όπως και άλλων πολλών. Αυτό άμα σας αρέσει, μπαίνετε δεν μπαίνετε θα γίνει το moleskini μου. Τώρα θα κοιτάτε την πρώτη ανάρτηση και θα σκέφτεστε τι καινούριο φρούτο θα έρθει αυτή τη φορά και τι σκοπό έχει αυτό το blog. Αναμονή.<br />Και υπομονή.</div>Irene La Gamatiushttp://www.blogger.com/profile/02581589128416092326noreply@blogger.com3