Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Rolling is art.


Είναι τέχνη το πώς θα τυλίξεις ολοκληρωτικά τον καπνό
με ένα απλό λευκό χαρτί.

Πρέπει να έχεις τόση επειδεξιότητα για να τυλίξεις τον καπνό μέσα στο χαρτί χωρίς να αντισταθεί, χωρίς να πέσει κομμάτι αυτού κάτω.

Πρέπει να παίζεις το τύλιγμα στα δάχτυλα και την κατάλληλη στιγμή να σφίξεις το χαρτί για να το διπλώσεις και να το κολλήσεις.

Και αφού έχει κολλήσει.. δεν πρόκειται να ξεκολλήσει χωρίς καταστραφεί..


Μετά απλά κάπνισέ το.. δεν θα απομείνει τίποτα.

Στάχτη.


Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010



Τον παράδεισο σου δείχνανε..
Και εσύ κοιτούσες..
το δάχτυλο.


Εμείς και εσύ.



"Δεν είμαστε μόνο συμπολίτες,
Εβραίοι και συνάδελφοι,
δεν είχαμε μόνο κοινούς δασκάλους,
συκοφάντες και φίλους,
δεν έχουμε μόνο παρόμοια ενδιαφέροντα,
αλλά να που τώρα σαν τον
Κάστορα και τον Πολυδεύκη,
ζητάμε καταφύγιο κάτω απο
την ίδια καλύπτρα!"

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Είχε νυχτώσει.




Ένιωσα ένα τράβηγμα στο μανίκι. Γύρισα. Κανείς γύρω μου.
Συνέχισα το περπάτημα στον άδειο δρόμο.
Ξαναένιωσα ένα τράβηγμα στο μανίκι. Γύρισα. Κανείς γύρω μου.
Τάχυνα το βήμα.
Ένιωσα ξανά το τράβηγμα και πετάχτηκα.
Κοίταξα το μανίκι και βλέπω ένα μικρό μαιμουδάκι.
Εστιάζω το βλέμμα μου καλύτερα.
Ήταν μικρός ούτε ξεπερνούσε τα 2 εκατοστά ύψος.
Ήταν ο Julius. Με κοίταξε και μου χαμογέλασε.
Άνοιξα την αριστερή μου παλάμη και πήδηξε πάνω της.
Τον έφερα κοντά στα μάτια μου να τον παρατηρήσω από κοντά.
Δεν το πίστευα, ήταν εκεί και με χαιρετούσε με τα χέρια του.
Τα χέρια του που μου έδειχναν την ώρα κάθε μέρα για ένα χρόνο.
Χαμογέλασα και εγώ.
Κοίταξα το ρολόι μου, ήταν τόσο περίεργα άδειο.
Μόνο το I LOVE THE ROBOT DANCE, χωρίς καμία σημασία πλέον, χωρίς χρόνο.
Τίποτα, είχε φύγει η σημασία του.

«Κουράστηκα» μου είπε ο Julius. Και τα μάτια του πήραν ένα κουρασμένο ύφος.
«Κουράστηκα να γυρνάω τα χέρια μου, να σου δείχνω το χρόνο. Ο χρόνος τρέχει και εγώ πρέπει να αλλάζω στάσεις συνέχεια. Πρέπει πάντα να ακολουθώ τον χρόνο. Πάντα να ακολουθώ εσένα.» Χτύπησαν οι λέξεις του σαν κεραυνός στο μυαλό μου.
«Έχεις δίκιο. Ο χρόνος είναι τύραννος. Μας έχει καταπατήσει όλους.»
«Δεν έχει νόημα. Ο χρόνος είναι ανίκητος. Εγώ θα είμαι σκλάβος πάντα αυτού. Όπως και εσύ.» μου απάντησε.
«Ακόμα και τη μπαταρία να σου έβγαζα για να σε ελευθερώσω πάλι ο χρόνος θα νικούσε. Ακόμα και όταν ξεψυχήσω πάλι θα νικήσει.
Αλλά εάν κάτσεις στη θέση σου μέσα σε αυτό το χρόνο, μπορώ να σου δείξω τον κόσμο όλο.» του απάντησα.
Ξαφνικά γούρλωσε τα μάτια του και κατάλαβε πως είχε χάσει την αισιοδοξία του. Θα γνώριζε νέα μέρη, θα γνώριζε νέους ανθρώπους. Θα έβλεπε και τα θετικά μέσα από τα αρνητικά. Μπορεί να ήταν ένα απλό ζωγραφιστό κομμάτι αυτού του ρολογιού αλλά ήξερε πως ήταν σε ένα καλό δεξί χέρι που θα τον φρόντιζε και θα τον αγαπούσε. Που θα μπορούσε να κάνει την επιθυμία του διαταγή.

«Είναι το μόνο αντάλλαγμα που μπορώ να σου δώσω, επειδή μου προσφέρεις την θέση μου στον χρόνο και δεν με αφήνεις να χάνομαι, και θέλω να σε ευχαριστήσω που βρίσκεσαι εδώ μαζί μου.»..

Σκεφτόμουν πόσο καλοί συνεργάτες θα είμαστε με τον Julius, μαζί θα αντιμετωπίζουμε τον χρόνο, μαζί θα κερδίσουμε τον χρόνο και από εχθρό θα τον κάνουμε φίλο.
Χαμογελαστά και σιωπηλά, γύρισε πίσω στο ρολόι χειρός μου, mου έγνεψε αντίο με το δεξί δείκτη του το οποίο τοποθέτησε στο 10 και μετά τοποθέτησε τον αριστερό του στο 18.

I 've paid my dues.





Ότι είχα να δώσω το έδωσα.
Μέχρι και την τελευταία πένα την έδωσα.
Υλικά, ψυχικά. Τα έδωσα.
Μην γίνεστε γύφτοι.
Μου τελείωσαν οι πένες.

Εκτός εάν έχεις μια κιθάρα έχω μια πένα να σου δώσω
και να μου παίξεις ένα τραγούδι.

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010




Μμμμ.. έκανε ο πρώτος που είδε τον τίτλο. Και με αποκάλεσε και ψώνιο. Δεν θα κάτσω να ασχοληθώ με την αντίδραση του όπως και άλλων πολλών. Αυτό άμα σας αρέσει, μπαίνετε δεν μπαίνετε θα γίνει το moleskini μου. Τώρα θα κοιτάτε την πρώτη ανάρτηση και θα σκέφτεστε τι καινούριο φρούτο θα έρθει αυτή τη φορά και τι σκοπό έχει αυτό το blog. Αναμονή.
Και υπομονή.