The Black Sheep

Σκοτάδι

..

..12 .. 13.. 15.. 16

Νιώθω ένα γαργαλητό στο αυτί μου.

..17 ..18 ..19

Ξανά γαργαλητό.

..20 ..21

Ανοίγω το ένα μάτι.

Σκοτάδι.

Ξύνω το αυτί μου ενοχλημένη, κλείνω το μάτι μου και συνεχίζω το μέτρημα.

..22 ..23 .. 24..

..ξανά γαργαλητό στο αυτί.

Τεντώνω ενοχλημένη το χέρι για να ανάψω το πορτατίφ.

*Τσαφ*

Ανασηκώνομαι στο προσκέφαλο του κρεβατιού. Παρατηρώ ένα ελάχιστο βαθούλωμα στο μαξιλάρι μου.

Απορημένη πιάνω το πορτατίφ και το φέρνω κοντά στο βαθούλωμα του μαξιλαριού.

Δεν έβλεπα καθαρά.

Φόρεσα τα γυαλιά μου και πλησιάζω στο βαθούλωμα..

Ε?!

Εεε?!

"Μπεεεεεεεε!"

Εεεεεεεεεεεε?!

Τσιμπάω το χέρι μου. Ξύπνια είμαι!

"Μπεεεεεεεε!"

Μάνα μου τα χάνω.

Παρατηρούσα ένα μαύρο πρόβατο με το νούμερο 14 στο πλάι, πάνω στο μαξιλάρι μου. Μασουλούσε το φτηνιάρικο βαμβάκι του μαξιλαριού μου, αφού είχε κάνει μια τρύπα ίσαμε το δάχτυλο μου.

Εκνευρισμένη που μου είχε χαλάσει τον ύπνο μου..

"Τί κάνεις εδώ? Θα έπρεπε να είσαι στη σειρά να πηδήξεις τον φράχτη."

"Μπεεεε.. Και γιατί ΠΡΕΠΕΙ να πηδήξω τον φράχτη?

Μπεεεεε..

Γιατί πρέπει να κάνω αυτό που θες εσύ?

Πως την έχεις δει εσύ και όλος ο κόσμος να μας αναγκάζετε

να πηδάμε φράχτες?

Μπεεεεε.."

"Μα αυτή είναι η μοίρα σου. Δημιουργήθηκες απο την φαντασία μου για να πηδάς φράχτες. Για να με νανουρίζεις, να με παραδίδεις στον ύπνο για να ξυπνάω το πρωί καλά και να συνεχίζω την δική μου μοίρα."

Το μαύρο πρόβατο σταμάτησε να μασουλάει το βαμβάκι του μαξιλαριού μου και μετά απο παύση δευτερολέπτων είπε..

"Όχι, δεν θέλω να πηδήξω αυτόν τον φράχτη.. Μπεεεε ..γιατί πάντα πηδάμε αυτό το φράχτη και δεν ξαναγυρνάμε.. Το έχεις προσέξει αυτό? Ποτέ.. ..Μπεεεεε.. δεν ξέρεις τι θα είναι πέρα απο τον φράχτη.. Γκρεμός? Γρασίδι? Ευτυχία? Ελευθερία? Μπεεεεε.. Οτιδήποτε είναι πέρα απο αυτόν τον φράχτη μας καταπίνει."

Έγνεψα το κεφάλι μου καταφατικά.

"Ναι έχεις δίκιο που απορείς αλλά δυστυχώς ούτε εγώ μπορώ να σου απαντήσω πάνω σε αυτό. Πρέπει να ρισκάρεις για να δείς παραπέρα.. Μακάρι να μπορούσα με την φαντασία μου να δημιουργήσω κάτι επιτηδευμένα όμορφο πέρα απο αυτό το φράχτη, αλλά πρέπει να είμαστε ρεαλιστές σε αυτή τη ζωή.. Δεν μπορούμε να φανταζόμαστε και να ονειρευόμαστε πάντα αυτά που θέλουμε.."

Σηκώθηκα στο γραφείο μου, και έκοψα ένα μικρό φυλλαράκι απο το μικρό φυτό. Το έβαλα στην άλλη άκρη του πλέον τρυπημένου μαξιλαριού μου.

"Πάντως μόλις κλείσω τα μάτια μου και ξαναμετρήσω απο την αρχή.. να ξέρεις ότι θα σε περιμένει στην άλλη μεριά του φράχτη αυτό το πράσινο φυλλαράκι.. Σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης που ρισκάρεις και πηδάς προς το άγνωστο για εμένα.. Καληνύχτα."

..6 .. 7.. 8.. 9.. 10.. 11.. 12.. 13.. 14.. Ζζζζζ..