Δευτέρα 5 Απριλίου 2010

Η Χώρα του Σήμερα.


Μπήκα σε ένα παιχνιδοπωλείο.
Ήθελα να χαζέψω τα ράφια.. να βρώ αυτό που θα μου άρεσε και να το αγοράσω για τον εαυτό μου. 
Περπατούσα χαζεύοντας.
Όπλα.
Ήρωες απο διάφορα κόμιξ.
Ηλίθια φτηνά τρίκ.
Μάσκες.
Δράκοι.
Σπαθιά.
Επιτραπέζια παιχνίδια.
Άρχισα να ξενερώνω.
Προχωράω προς τον πωλητή. 
Ήταν ένας γέρος, έμοιαζε σαν να τον είχαν φάει τα χρόνια. 
Είχε δυνατά μπράτσα, απο την σκληρή εργασία που έκανε τόσο καιρό. Να ανοίγει κουτιά και να πακετάρει παιχνίδια, όλα μόνος του.
Μου χαμογέλασε σαν να ήταν παιδί.
Ανταπέδωσα το χαμόγελο μου επιφυλακτικά.
"Έχετε νεράιδες;"
Το χαμόγελό χάθηκε απο το πρόσωπό του.
"Νεράιδες παιδί μου;.. Πού τις θυμήθηκες αυτές;..." 
Πήρε ένα σκεπτικό βλέμμα και κοίταξε τα ράφια γύρω του. 
"Νεράιδες.." Επανέλαβε θλιμμένα. 
"Οι νεράιδες, κόρη μου, χαθήκανε πρίν απο χρόνια. Κανένα παιδί και μεγάλος δεν πιστεύει πλέον σε αυτές."
'Εβγαλε τα γυαλιά του και τα ακούμπησε πάνω στο γραφειάκι του. 
Απο πίσω ήταν το εικόνισμα της Παναγίας.
"Χαθήκανε. Χάθηκε η παιδική φαντασία. Τώρα πλέον όλοι έχουμε έναν Θεό να ελπίζουμε. Έχουμε μια πραγματικότητα να ζήσουμε.."
Έβγαλε ένα μαντήλι απο τη τσέπη του και έβηξε επάνω. Το μαντήλι είχε τα αρχικά Π.Π .
Με είδε που το πρόσεξα.
"Έζησα την Κατοχή εγώ. Έζησα την βία, την πείνα. Η μητέρα μου, -Θεός σχωρέστην- κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ μου διάβαζε το παραμύθι του Πήτερ Πάν. Έτσι πριν κλείσω τα μάτια μου να κοιμηθώ, πεινασμένος και εξουθενωμένος, πήγαινα σε έναν κόσμο μαγικό. Στην Χώρα του Ποτέ. Και αυτό έκανα κοπέλα μου. Κάθε βράδυ φανταζόμουν ότι ήμουν ο Πήτερ Παν, και είχα μπροστά μου ένα τραπέζι με γεύματα της φαντασίας μου. Κοτόπουλο, ρύζι, λαχανικά, ότι λαχταρούσε η καρδιά και ο νούς μου ήταν τροφή του σώματός μου. Η φαντασία μου με έθρεφε, με έκανε πιο δυνατό. Και ας μην το πιστέψεις κοπέλα μου. Μου έδωσε τέτοια δύναμη ελπίδας, τέτοια τροφή για να συνεχίσω τον αγώνα της επιβίωσης μου μέσα απο την θλίψη και το μίσος που επικρατούσε στην Κατοχή."
Ένα δάκρυ κύλησε στο ρυτιδιασμένο του μάγουλο. Ρυτιδιασμένο αλλά ακόμη κοκκινωπό σαν παιδιού.
"Και αφού ξεκίνησα αυτό το μαγαζάκι το '53, έβαλα νεράιδες. Έβαλα βιβλία, παραμύθια.. Αλλά πέρασαν τα χρόνια βλέπεις, όλοι αλλάξαμε. Και αυτό είναι που με πόνεσε περισσότερο απο όλα. Η αλλαγή.."
Τον κοίταξα και χαμογελαστά του είπα.
"Υπάρχει φαντασία. Απλώς πιστεύω πως δεν έχει αξιοποιηθεί πλήρως. Υπάρχουν ακόμα παιδιά εκεί έξω που μπορεί να μην πιστεύουν στις νεράιδες αλλά σίγουρα φαντάζονται πως έχουν μία να τα προσέχει όταν κοιμούνται. Υπάρχουν ακόμα μεγάλοι που για να ξεφύγουν απο την καθημερινότητά τους σκέφτονται με την φαντασία τους. Υπάρχω και εγώ αυτή τη στιγμή που σου λέω πόσο εκτιμάω την φαντασία και την χρησιμοποιώ καθημερινώς μετά νου και καρδιά όπως έκανες και εσύ."
Γύρισα την πλάτη μου και βγήκα απο το μαγαζί. Δεν χρειαζόταν να του πώ τίποτα άλλο. Τα είχα πει όλα. Λίγα και αρκετά. 
Απομακρύνθηκα και πίσω μου η ταμπέλα του παιχνιδάδικου "Πήτερ Παν" έγινε πιο μικρή, ώσπου έγινε μια μικρή κουκκίδα μέσα στην πραγματικότητά μου.

8 σχόλια:

  1. o piter einai filosofia zwhs re!!
    goyf!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Aν ειχε χαθει η φαντασια απο τον κοσμο τοτε θα ημασταν ολοι στασιμοι χωρις ονειρα ζωης...:) συμφωνω απολυτα με το οτι δεν αξιοποιητε πλεον σωστα η φαντασια ομως ευτυχως υπαρχουν ανθρωποι που το κανουν ακομα για εμας:) στο κατω κατω αν δεν ειχαμε καθολου φαντασια δεν θα υπηρχαμε για τον απλουστατο λογο πως η φαντασια ειναι το κινητρο ολων για ονειρα, για εξελιξη. Ακομα και οι μεγαλυτερες στιγμες της ιστοριας ξεκινησαν απο την φαντασια (βλεπε Ναπολεων, Αϊνσταιν, Νευτωνα και για κατι πιο συγχρονο: το ερωτημα και το πειραμα για την δημιουργια του συμπαντος μαζι με ολες της θεωριες που υπαρχουν).

    Fodras

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τι πανεμορφη ιστορία...! με μάγεψες πραγματικά...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εχεις μεγαλο ταλεντο να ταξιδευεις καποιον μεσα απο την περιγραφη-ιστορια σου.
    Ειμαι στο γραφειο πρωι πρωι και με μια αναγνωση εφυγα μακρυα :)
    Ξεκινα τα δικά σου παραμύθια
    :)
    j

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. καλή σου μέρα σαραντάρα της νέας γενιάς:)
    Άλλη μία της νέας γενιάς σου εύχεται καλή συνέχεια και χαίρομαι που συναντηθήκαμε.
    Σε βαζω και στ`αγαπημένα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χα χα φτου μου! Δεν είμαι 40! ΘΑ το διορθώσω, αλλιώς ήθελα να το πώ και αλλιώς ερμηνεύτηκε! Επιστρέφω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μ' αρέσεις, Irene La Gmatius. Μ' αρέσεις!
    Όσο για νεραϊδάκια, έχω να σε παραπέμψω στο κατάλληλο μαγαζί, όπου η ιδιοκτήτρια είναι κι αυτή σαν εμάς.. Ονειροπόλα, νεραϊδένια.. Λίγο "lost" θα την χαρακτήριζαν οι πολλοί. Εγώ θα την χαρακτήριζα απλώς δικιά μας. Πουλάει άπειρες, ΑΠΕΙΡΕΣ νεράϊδες αλλά είναι αρκετά ακριβή. Πφφ, έστω. Πόσο κοστίζει η σύνδεση με την φαντασία? (άσχετο αν εγώ πιστεύω στις νεράϊδες..)
    Αγάπησα αυτόματα τον παππούλη.

    Καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ω ευχαριστώ Αλίκη.
    Πέρα απο τη φαντασία, έχω πετύχει πολλά μαγαζιά με νεράιδες και έχω κάτσει με τις ώρες να τις χαζεύω. :)
    Το να έχεις μια νεράιδα γενικώς θέλει και τη θυσία της!
    Και ο παππούλης σας αγάπησε όλους που τον ακούσατε.

    Καλή σου μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δεν έχω κλειδώσει τα σχόλια, οποιοσδήποτε είναι ελεύθερος να πει ότι θέλει. Να με κατακρίνει η να μου δώσει τα εύσημα. Να θυμάστε ότι "Θέλει αρετήν και τόλμη η ελευθερία." Α. Κάλβος.