Σάββατο 3 Απριλίου 2010

Slightly upset by melancholy.



Μμμμμ..
Δεν θα αντέξω, θα το γράψω. Είναι κάτι που με τρώει. Πηγαινοέρχομαι στα blogs, να βρω κάτι να διαβάσω. Το Πάσχα είναι βαρετό όπως φαίνεται. (Να δώ και το καλοκαίρι πως θα είναι).
Λοιπόν πίσω στην σκέψη μου! Κοιτάζω που λέτε διάφορα blog. Διάααφορα. Κάποια μου άρεσαν, κάποια δεν μου άρεσαν. Τα περισσότερα δηλαδή όχι δεν μου άρεσαν. 
Τα διάβαζα και αναρωτιόμουν. Ουφ πάλι κάτι μελαγχολικό? Πάω στο επόμενο ιστιολόγιο. Ωχ και άλλη μαυρίλα. Πάω στο επόμενο. Ωχ ποιήματα μελαγχολικά. 
Η Τέχνη σκέφτομαι, (ναι με Τ κεφαλαίο, της αξίζει) δεν είναι πάντα μελαγχολική. Έχει χαμόγελο, χρώμα, φαντασία και ένα σωρό συναισθήματα. Λέω σωρό, γιατί ξέρουμε πως τα συναισθήματα που κατακλύζουν ένα άτομο είναι μετρημένα.. Ναι έχουν όνομα. Αλλά βαθιά μέσα μας υπάρχουν και τα mix συναισθημάτων. Γιατί να μην τα συνδιάσεις όλα μαζί? Γιατί πρέπει η βάση των περισσότερων Blog να είναι η μελαγχολία? Το μελό? Το ξυράφι?
Μα δεν είναι δυνατόν να αρέσει σε τόσους ανθρώπους η μελαγχολική Τέχνη! Επειδή υπάρχουν και εκατομμύρια blogs σκεφτείτε πόση μελαγχολία υπάρχει στο κόσμο. Σκεφτείτε πόσοι έχουν την ανάγκη να τσιρίξουν και δεν μπορούν γιατί θα τους ακούσει η γιαγιά της διπλανής πόρτας. Σκεφτείτε πόσοι έχουν την ανάγκη να μιλήσουν σε ένα κοντινό τους πρόσωπο και δεν μπορούνε οπότε λύουν την γλώσσα τους εδώ μέσα απο την Τέχνη του blogging. Σκεφτείτε χίλια δύο πράγματα. Μα πόση μελαγχολία υπάρχει στο κόσμο. Είμαστε καταραμένοι και τελειωμένοι εάν συνεχίσουμε έτσι. 
Unleash your Imagination! My new moto! :)


ΥΓ. Δεν κατακρίνω κανέναν μην με πάρετε με τις πέτρες, είμαι μια blogger! Χα!


Καλή Ανάσταση!



6 σχόλια:

  1. Αγαπητη Ειρηνη ... Αν και νεα σκεφτεσαι με εναν καπως... διαφορετικο τροπο...!!

    Που ομως...ειναι μεν σωστος..αλλα πρεπει να υπαρχει και η δυναμη να σκεφτεσαι περα απο αυτο..

    Ειπες για μελαγχολία.. Ομως πιστεψε με ΔΕΝ ειναι το μονο συναισθημα που υπαρχει ... ΚΑΙ δεν ειναι το μονο συναισθημα που κυριαρχει... και αυτο γιατι?

    Η μελαγχολία ειναι το αποτελεσμα πολλων αλλον συναισθηματων και αισθηματων... Οπως της αγαπης.. του φοβου καθως και της ανεκπληρωσης..

    Δυστυχως ΟΛΟΙ μελαγχολουν για κατι... ειτε παλιο ειτε νεο... ειτε για κατι που ΘΑ θελουν να γινει.. αλλα μελαγχολουν για το ΑΝ θα γινει..

    Σκεφτομαστε πολλοι περισσοτερο απο οσο ΠΡΕΠΕΙ καποια πραγματα.. και ΑΥΤΟ ειναι...ο παραγοντας πιστευω της τοσης μελανχολια... επισης να πω πως υπαρχουν κ διαφορετικα ειδη.. μπορει να ειναι ευχαριστη.. η και δυσαρεστη μελαγχολία αναλογα φυσικα....

    Τα υπολοιπα ΑΝ θες μπορω να στα πω και στο μσν..
    Τα σημαντικα τα ειπα....

    Η δικη μου συμβουλη? Η ισως και "μοτο"?
    Δες πισω απο την μελαγχολία των ανθρωπον και ισως κ την δικη σου... κ αυτο για να βρεις το προβλημα και να το λυσεις.... Γιατι ειναι πολυ ποιο ευκολο απο οσο νομιζεις να "σπασεις" εναν "τοιχο" ενος αλλου.... :)

    Καποιος που ξερεις ως
    Chaotic!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλώς το παιδί!

    Να δώσω μια απάντηση, πριν ετοιμαστώ να λαμπαδιάσω στην Εκκλησία.

    Κόλλησα λίγο στο ότι σκέφτομαι με έναν διαφορετικό τρόπο μιας και είμαι νέα κοπέλα. Γιατί αναφέρεσαι στην νεότητα? Απλώς το πήρα σαν.. ότι η μελαγχολία είναι για τους ηλικιακά έμπειρους ανθρώπους? Διόρθωσε με πάνω σε αυτό γιατί μου έκανε εντύπωση.

    Πίστεψε με υπάρχει πολύ δύναμη μέσα μου, αλλιώς δεν θα υπήρχε αυτό το Blog. Είναι ένας τρόπος να δίνω έμφαση στις καθημερινές σκέψεις μου. Έχω δεί πολλά για την ηλικία μου δυστυχώς αλλά όχι όλα βέβαια. Ο κάθε άνθρωπος έχει αντιμετωπίσει τις δικές του συναισθηματικές καταστάσεις και έρχονται και άλλες. Το ίδιο και εγώ και εσύ. Επέτρεψέ μου να μην μπώ σε λεπτομέρειες μελαγχολικών και πέρα απ’αυτής καταστάσεων. Η μελαγχολία κατά κύριο λόγο είναι δυσάρεστη, στην ευχάριστη μορφή της είναι πολύ διαφορετική και κυρίως πιστεύω όταν είναι αισθητή η απουσία κάποιου ή κάτι που βιώνουμε παράλληλα.

    Ναι συμφωνώ πως πολλοί άνθρωποι σκέφτονται περισσότερο από όσο ΠΡΕΠΕΙ. Αλλά εφόσον τους έχει μείνει το μυαλό σαν σύντροφος ζωής στο παράλληλο διάστημα της βίωσής μας, τότε ναι θα το κάνουμε ψωμοτύρι εάν χρειαστεί ! ;-) Συμπεριλαμβανομένου και εγώ.

    Το moto μου μάλλον δεν το κατάλαβες. Θέλω να πώ ότι είναι ένας τρόπος η φαντασία να την χρησιμοποιείς για να εκφράσεις τα συναισθήματά σου όποια κι εάν είναι αυτά. Είναι μονοτονία για εμένα να υπάρχει πάντα ο ίδιος μελαγχολικός τόνος (είτε ευχάριστα είτε δυσάρεστα) και αυτός είναι ο κύριος σκοπός της δημιουργίας του blog μου. Απλώς πιστεύω ότι μπορεί η έκφραση να περιέχει και αστεϊσμό μαζί με φαντασία.
    Διότι σίγουρα όπως έχω παρατηρήσει μέσα από την «άσχημη» πλευρά της ζωής έχω δώσει χαμόγελο στους αναγνώστες μου έστω και εάν είναι λίγοι –δεν έχει σημασία- η δύναμη που μου δίνει αυτή η αντίδραση είναι τεράστια. Και το εκτιμώ.

    Ένας άνθρωπος μόνος του δεν μπορεί να κινήσει τους άλλους να πλάσουν παραμύθια με φαντασία και μήνυμα, αλλά πολλοί μαζί μπορούν. Αυτό λέω στο παραπάνω κείμενο. Ότι πάντα υπάρχει άλλος τρόπος μη μονότονος. Δεν προσπαθώ να επιβάλλω κάτι απλώς προσπαθώ να αναπτύξω μια πτυχή του μυαλού, την φαντασία την οποία δυστυχώς επειδή μεγαλώσαμε και πάψαμε να είμαστε παιδιά, έτσι παραγκωνίσαμε προ πολλού την φαντασία.

    ΥΓ. Δεν παίρνω στο MSN :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Sorry μια διόρθωση να κάνω στην τελευταία πρόταση : "..την φαντασία την οποία δυστυχώς επειδή μεγαλώσαμε και πάψαμε να είμαστε παιδιά, την παραγκωνίσαμε προ πολλού."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν πρόκειται τόσο περί μαζικής κατάθλιψης (παρ'όλο που οι περισσότεροι το xanaxάκι μας το παίρνουμε), ούτε περί μαζικής περισυλλογής, ενδοσκόπησης και παρακολούθησης των σημείων και τεράτων της άτιμης κοινωνίας στην οποία ζούμε. Επειδή παρατήρησα ακριβώς το ίδιο με σενα Ω! Irene La Gamatius (orituri te salutant), κάνοντας μια περαντζάδα απο κάμπσα blogs.
    Το ταπείνο μου συμπέρασμα λοιπόν είναι το εξής. Κάποιοι κακώς συγχέουν το μελαγχολικό ύφος γραφής με την "κουλτούρα" ή καλύτερα με την πνευματική καλλιέργεια. Αν δεν προκαλέσεις μαζικές αυτοκτονίες με τον λόγο σου δεν έχεις κανενός είδους καλλιέργειας. Αν προσέξεις (σε κάποια blogs, όχι σε όλα πρός Θεού) κυριαρχεί μια μιζέρια άνευ προηγουμένου και το χειρότερο είναι οτι είναι απλά μια διάχυτη μιζέρια (ας μου συγχωρεθεί η επιλογή της λέξης), χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Είναι σαν τον πολιτικό λόγο. Κάποιοι άνθρωποι μπορεί να μεμψιμοιρούν επι σελίδες χωρίς να έχουν θέμα.
    Εντάξει. Δεχομαι την ανάγκη του καθένα να κλαφτεί bloggaροντας επειδή δεν είναι καλα. Αλλά όταν η κλάψα (και πάλι ας μου συγωρεθεί η επιλογή της λέξης) ξεπερνά τα 20 MB, άντε τα 50 ΜΒ, καταντάει κουραστικό. Και δεν είναι κουλτουριάρικο. Ούτε ετάσσεσαι στην ελίτ των γραμμάτων όταν ανεπιτυχώς προσπαθείς να μιμιθείς τον Καρυωτάκη.
    Αυτά απο μια τριαντάρα που δεν είναι κυνική και που έχει τραβήξει ζόρια όπως όλοι μας.
    Λατρεύω το μοτο σου και είθε να αναστηθεί η φαντασία όλων σήμερα κιολας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. διορθωση : δεν είναι orituri, ειναι morituri :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Και φυσικά η τέχνη δεν είναι παντα μελαγχολική.
    Μόνο που και τα blogs δεν ειναι πάντα Τέχνη (με την ίδια λογική που ένας πίνακας δεν είναι πάντα Τέχνη).

    Η Τέχνη είναι κάτι παραπάνω από την απλή εκτόνωση, την εξωτερίκευση των συναισθημάτων που πνίγεις μέσα σου.
    Η Τέχνη θέλει να ασχοληθείς, να της δωθείς, να χαραμίσεις χρόνο.
    Ίσως να εξυπηρετεί και ένα στόχο.

    Το blοg κατά τη γνώμη μου πάντα, δεν είναι παρά μια συλλογή.
    Συλλέγεις εκεί περιγραφές από διάφορες στιγμές σου, τα όνειρα, τις ελπίδες τις απογοητεύσεις σου.
    Αν είναι κάτι καλό, θα το πεις σε φίλους, θα το γιορτάσεις, θα το φωνάξεις, θα το χαρείς... ίσως να το αποτυπώσεις (αν βρεις χρόνο) και στο blog σου.
    Αν είναι κάτι κακό, θα το θάψεις (τα κακά τα μοιράζεται κανείς πολύ πιό δύσκολα) και ύστερα κατευθείαν θα το γράψεις, να το "ξορκίσεις", να ξεχαστεί.
    Αν είναι κάτι... "mix" θα το αποτυπώσεις όσο καλύτερα μπορείς, αν πιστεύεις πως αξίζει να το δουν κι άλλοι ή αν δεν αντέχεις να το έχεις άλλο μέσα σου.

    Τα blogs δεν είναι a priori Τέχνη.
    Αλλά αν του δώσεις χρόνο, αν το παιδέψεις, αν το αγαπήσεις και ασχοληθείς, πέρα από το άσπρο ή το μαύρο (όπως και ένας ζωγράφος δε διαλέγει από πριν τι χρώμα πίνακα θα κάνει)όπως σε πάει η ζωή, τότε, ναι, ίσως να αγγίξεις την Τέχνη με το blog σου.

    "unleash your imagination" ... και ποιός ξέρει; Στην τελική, απλά ένα ακόμη αδιάφορο blog στον ιστό δεν κούρασε ποτέ κανέναν...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δεν έχω κλειδώσει τα σχόλια, οποιοσδήποτε είναι ελεύθερος να πει ότι θέλει. Να με κατακρίνει η να μου δώσει τα εύσημα. Να θυμάστε ότι "Θέλει αρετήν και τόλμη η ελευθερία." Α. Κάλβος.