Aquarium.

Περπατούσα κατά μήκος της θάλασσας, πάνω στο τσιμεντένιο δρομάκι. Ένιωθα την ανάγκη να ακουμπήσω τα γυμνά μου  πόδια  πάνω στην άμμο αλλά η παρουσία των βραχιών με απογοήτευσε.
Η μέρα ήταν τέλεια και ο ήλιος έλαμπε τόσο που οι ακτίνες του  αντικατοπτρίζονταν  πάνω στα μικρά κύματα της θάλασσας. 
"Ω Θάλασσα, τόσο όμορφη αλλά και τόσο τρομακτική.." σκέφτηκα. Χωρίζεις και ταυτόχρονα ενώνεις πολιτισμούς. Η δύναμή σου είναι μαγική. Το τί κρύβεις στο βάθος σου είναι μαγικό, ανεξερεύνητο και τρομακτικά όμορφο.
Έκατσα σε ένα βραχάκι, έμοιαζε με  λαξευμένο θρόνο που περίμενε εμένα. Ένιωσα Βασίλισσα όλης της υδάτινης πλάσης. Χαμογέλασα ικανοποιημένη με τον εαυτό μου.
Ένα ψάρι έβγαλε το κεφάλι του στην επιφάνεια της θάλασσας. Με το πτερύγιο του κάλυψε τα μάτια του να αποφύγει τον ενοχλητικό για εκείνο  αλλά απολαυστικό για εμένα ήλιο. 
"Ψιτ!"
Δεν κουνήθηκα.
"Ε! Ψιτ!"
Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα μπροστά μου, έβλεπα τον ουρανό.
"Ε! Εδώ κάτω! Σου μιλάω."
Ανασηκώθηκα ακουμπώντας τους αγκώνες μου ενοχλημένη για άλλη μια φορά και κάθε κίνησή μου την συνόδευαν ενοχλητικές σκέψεις…
"Μην μου στείλεις άλλα πρόβατα κι άλλους Πήτερ Πάν.. Τι θα δω τώρα;.."
Μια  πορτοκαλί απόχρωση έλαμψε έντονα στην επιφάνεια της θάλασσας. Με το δεξί του πτερύγιο με χαιρετούσε και μου έκανε νόημα να έρθω πιο κοντά.
Σηκώθηκα και έκατσα μπρούμυτα με το κεφάλι πάνω απο το νερό.
Μα αυτό ήταν χρυσόψαρο! Ε όχι! Πως βρέθηκε αυτό εδώ;
"Μην με κοιτάς λες και είδες κανέναν καρχαρία, χρυσόψαρο είμαι. Πιο ακίνδυνο πλάσμα δεν θα δεις."
"Μα πως να μην εκπλήσσομαι; Πως βρέθηκες εσύ εδώ; Πως μπορείς και ζεις εδώ;"
"Χα χα χα" , γέλασε, έκανε μια τούμπα στον αέρα και βυθίστηκε πάλι στο νερό.
"Εεε έλα εδώ! Μην γίνεσαι αγενής! Μην με αφήνεις με την απορία!"
Μετά από λίγο βγήκε στην επιφάνεια και κάλυψε πάλι τα μάτια του με το πτερύγιό του.
"Ω δεν έχεις ιδέα που βρίσκεσαι.. Αυτός ο κόσμος που ζεις είναι μια μεγάλη γυάλα. Δεν είσαι κι εσύ παρά ένα "ψάρι" που ζει μέσα σε ένα μεγάλο ενυδρείο. Εσύ και όλοι σας, απλά διακοσμητικά ενός μεγάλου κόσμου."
"Τι άλλο θα ακούσω;!.."
"Πολλά! Είναι τόσα πολλά που δεν έχεις ιδέα πόσο μικρή θα νιώσεις πως είσαι σε αυτό το ενυδρείο..Απλά δεν έχεις.."
Έκανε μια μικρή παύση και απολάμβανε την απορία που είχε δημιουργηθεί στο πρόσωπό μου.
"Έλα, σήκω, θα σε πάω να δεις τι κρύβει η θάλασσα μέσα της. Θα δεις την πραγματική της μαγεία."
Ασυναίσθητα, χωρίς να σκεφτώ αν τα ρούχα μου θα βραχούν, άρπαξα την ευκαιρία και βούτηξα.
Βυθιζόμασταν.. Οι ακτίνες του ήλιου ήταν το προσωρινό μου φώς, ήξερα πως θα ακολουθήσει  μαύρο σκοτάδι και δεν θα βλέπω τίποτα.
"Μην ανησυχείς, απλά ζήτα φώς και θα το έχεις. Ζήτησα από τον ήλιο να είναι συνοδός σου. Όλη η ύπαρξη του ενυδρείου θα είναι με το μέρος σου σε αυτή τη μαγευτική βόλτα.", μου είπε το χρυσόψαρο με ένα χαμόγελο που εξασφάλισε την ησυχία μου. Κολύμπησα ακόμα πιο βαθιά. Γύρω μου κάθε λογής ψάρια κολυμπούσαν και με χαιρετούσαν, λαυράκια, ζαργάνες, πέρκες, ροφοί,  ό,τι μπορείτε να φανταστείτε περνούσε από μπροστά μου! Και δεν έφευγαν φοβισμένα, με χαιρετούσαν και μου χαμογελούσαν. Ένιωθα πως θα τρελαθώ. Κατέβηκα πιο βαθιά και μια οικογένεια γαρίδων που ετοίμαζε το μεσημεριανό τους σε πιατέλες από κοχύλια με χαιρέτησε και μου ευχήθηκε καλή και απολαυστική διαδρομή.
Ένας ξιφίας  είχε στήσει σε ένα ανοιχτό μύδι φύκια για χορδές κι έπαιζε μια μαγευτική μελωδία με την μύτη του. Ζήτησα από τη μουσική να μου κάνει παρέα σε αυτό το μαγευτικό ταξίδι. Οι θαλάσσιες νότες άρχισαν να χοροπηδάνε γύρω μου. 
"Από δω έλα. Φτάνουμε."
Άρχισα να διακρίνω μικρά φώτα. Όταν αρχίσαμε να πλησιάζουμε, παρατήρησα κοχύλια και διάφορες τρυπούλες μέσα στην άμμο, είδα οικογένειες ψαριών που ζούσαν εκεί μέσα. Τα φώτα τα έδιναν οι φωτοφόροι μέσα από το σώμα τους. Πιο μακριά υπήρχε ένα λούνα παρκ. Το χταπόδι με τα πλοκάμια του έπαιρνε ψαράκια και έκανε σβούρα γύρω γύρω. Μια γλώσσα είχε πάρει άλλα ψαράκια και έκανε τσουλήθρα πάνω σε μια πλαγιά βράχου. Παιδικές φωνές παντού. Ήταν μια χαρούμενη πόλη. Τόση ζωντάνια μαζεμένη έκανε την καρδιά μου να πετουργίσει απο ευτυχία.
"Εδώ ζούμε εμείς, ένα κομμάτι αυτού του μεγάλου ενυδρείου για εμάς βρίσκεται εδώ. Ανεξερεύνητος κόσμος." Χαμογέλασε. Απολάμβανε τις εκφράσεις του προσώπου μου. Ένιωθε υπέροχα που είχε καταφέρει να με αφήσει με το στόμα  ανοιχτό.
Πιο ‘κεί έλαμπε κάτι πολύ έντονα. Κολυμπήσαμε προς τα εκεί. Ήταν νομίσματα. Διάφορα νομίσματα. Παλιά, καινούρια, χρυσά, ασημένια.
"Αυτό είναι το Δάσος των Ευχών. Αυτά είναι θησαυρός των ψυχών του ανθρώπου. Είναι εκατομμύρια και η αξία τους είναι τόση όση αξίζει όλο αυτό το ενυδρείο που ζούμε. Εδώ και πολλά χρόνια μαζεύουμε νομίσματα από όλο το κόσμο. Είναι νομίσματα που στο πλάι τους γράφει μια ευχή. Χαραγμένη παντοτινά με το πέρασμα των χρόνων. Εκπληρωμένες ή μη, αυτό δεν το γνωρίζουμε."
Το κοίταξε λυπημένα. 
"Πολλά παιδιά έχουν ευχηθεί για ένα καλύτερο αύριο, έναν καλύτερο κόσμο. Πού να ήξεραν ότι και αυτά ζούνε σε μια κοροϊδία. Ότι απλά είναι διακοσμητικά μιας τεράστιας γυάλας. Σας κυβερνούν. Άνθρωποι πολλοί είστε, μα, κουτοί."
"Τι εννοείς; Θες να πεις ότι απλά κατασκευαστήκαμε; Χα χα χα"
Εκείνο δεν γέλασε. Αντιθέτως μου απάντησε σοβαρά. 
"Κι όμως σας κάνουν ότι θέλουνε. Είστε απλά μαριονέτες. Μαριονέτες ηλίθιων που δεν καταλαβαίνουν πως η γυάλα είναι τόσο εύθραυστη που θα σπάσει.. Στο χέρι σας είναι να την κάνετε να σπάσει. Ένα τικ να κάνεις με τη γροθιά σου! Και μπαμ! Είμαστε ελεύθεροι. Αλλά και πάλι μόνη της μια γροθιά δεν φτάνει."
Γύρισα τα μάτια μου προς τις ακτίνες του ηλίου. Όσο όμορφη και εάν ήταν η θάλασσα, όσο και εάν με τραβούσε με τη μαγεία της να μείνω, δεν γινόταν. Είμαι άνθρωπος, πρέπει να ζήσω με αυτό. Με τα όσα  μου δόθηκαν, με τα χέρια που έχω έπρεπε να σφίξω την γροθιά μου και να κερδίσω την ελευθερία μου. Όλα τα  σκηνικά μοιάζουν τόσο αληθινά για να είναι ψεύτικα. Η αδικία πλημμύρισε σαν οργή στις φλέβες μου. Η ελευθερία μου με περίμενε να της ανοίξω την αγκαλιά μου έπειτα από αγώνα που έπρεπε να δώσω...