Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

Noodles attack



Ο ήλιος χτυπούσε ανελέητα το κεφάλι μου. 
Σήκωσα την καθημερινή μου εφημερίδα απελπισμένα ψάχνοντας για λίγη δροσιά.
Τάχυνα το βήμα μου μέσα στην χαώδη, αγενή πλέον Αθήνα.
Δεξιά μου ένας τύπος με ταχύ βήμα κοιτάζει το ρολόι του και πέφτει πάνω σε έναν άλλον. Δεν ήξερε την λέξη "συγνώμη", τον προσπέρασε και συνέχισε το ταχύ του βήμα.
Αριστερά μια ουρά μέσα σε μια τράπεζα. Η κυρία κλέβει την ουρά του νεαρού μπροστά της. Μπροστά μου ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο πάνω στη διάβαση πεζών. Ο οδηγός δεν έδινε σημασία στους πεζούς που κινούσαν βλασφημικά τα οργισμένα τους χείλη.
Πίσω μου ένας ζητιάνος παρακαλάει τον κουλουρά να του δώσει ένα κουλούρι.
Αυτή ήταν η καθημερινότητα μου στην Αθήνα.
Χαμήλωσα το κεφάλι μου και συνέχισα το ταχύ μου βήμα.
Ξαφνικά ένιωσα ένα μικρό αεράκι δροσιάς. 
Χαμήλωσα το χέρι που κρατούσα την εφημερίδα και παρατήρησα πως είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει.
Μα ήταν αδύνατον, ήταν πρωί, γιατί να σκοτεινιάσει έτσι?
Κοιτάζω γύρω μου και είδα τους βιαστικούς ανθρώπους να κοιτάνε προς τον ουρανό με ανοιχτό το στόμα..
Το έδαφος σείστηκε.
"Σεισμός." Είπα απο μέσα μου με μια δόση πανικού.


ΝΤΟΥΠ..


..ΝΤΟΥΠ..


..ΝΤΟΥΠ..


Ακουγόταν αυτός ο ήχος ρυθμικά σαν να υπήρχε ένα τεράστιο ταμπούρλο, να βαράει για κάποια τελετή.. Μια τελετή θυσίας που ερχόταν.. προς το μέρος μας.
Κοιτάζω ψηλά και εγώ στο πλέον σκοτεινό ουρανό. 


..ΝΤΟΥΠ..


..ΝΤΟΥΠ..


Άρχισα να διακρίνω την μορφή του τεράστιου πράγματος.
..ήταν μια Χυλοπίτα. Το ένα της πόδι ήταν στην Αλεξάνδρας και το άλλο ήταν στη Πανεπιστημίου. Το ύψος της μου είχε κόψει την ανάσα και τον ήλιο. Δεν έβλεπα τίποτα απο ουρανό.


"Χυλοπίτα?!" 
"Που στο διάβολο βρέθηκε αυτή η χυλοπίτα?"
"Ποιός ζύμωσε τόσο μεγάλη χυλοπίτα?"
"Πως στο καλό περπατάει αυτή η χυλοπίτα?"


Χιλιάδες ερωτήματα κατέκλυζαν το μυαλό μου. Ερωτήματα που ίσως να μην έβρισκα απάντηση. 
Φωτιές και καπνός παντού. Σειρήνες. Πανικός. Όλοι τρέχανε πανικοβλημένοι. Ακινητοποιήσανε τα αμάξια τους, πετάξανε τις τσάντες τους, κρατώντας μόνο το κινητό τους στο χέρι, προσπαθούσανε να επικοινωνήσουν με τις οικογένειές τους. Το μυαλό σκέφτεται το χειρότερο στη κατάσταση πανικού.
Η Χυλοπίτα είχε έρθει προς το μέρος μου. Αναπήδηξα πάνω στο πόδι της.


"ΣΤΑΜΑΤΑ!"
"ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙΣ ΟΛΑ! ΣΤΑΜΑΤΑ!"


Η Χυλοπίτα ενοχλημένη γύρισε προς το μέρος μου.
"Τι θές? Φύγε απο το πόδι μου." είπε με μια βαριά φωνή.
"Όχι σε παρακαλώ σταμάτα. Τα καταστρέφεις όλα δεν βλέπεις?"
"Μα τόσο ανεύθυνος λαός που είστε, αχάριστος που έχετε καταντήσει.. δεν αξίζει καν να υπάρχετε. Θα πέσω πάνω στην Αθήνα να τη καταπλακώσω. Μια τεράστια χυλοπίτα σας αξίζει."
"Δεν είμαστε ανεύθυνοι.. ούτε αχάριστοι.. Είμαστε τόσο αγχωμένοι πλέον για τον εαυτό μας, που δεν έχουμε χρόνο και δύναμη να σκεφτούμε τον συνάνθρωπό μας.. Είμαστε εγωιστές. Αλλά έτσι μεγαλώσαμε, απο γενιά σε γενιά ο εγωισμός μεγαλώνει. Αχάριστος είναι αυτός που όσα και αν του προσφέρεις δεν τα ευχαριστιέται. Αφού δεν προσφέρουμε τίποτα πλέον στο διπλανό μας, πως είναι δυνατόν να είμαστε αχάριστοι?"


Ακούστηκαν τα ελικόπτερα απο μακρυά. Οι Ειδικές Δυνάμεις κατεύθασαν σε χρόνο μηδέν. 


"Άκουσε με σε παρακαλώ. Εδώ ο κάθε άνθρωπος έχει λόγο που ζεί. Παλεύει για τη ζωή του, για τη καθημερινότητά του και το καθήκον του. Βλέπεις αυτόν εκεί? Έχει το παιδί του στην αγκαλιά του για να το προστατέψει. Βλέπεις τον άλλον εκεί με το κόκκινο παλτό? Βοηθάει μια γιαγιά να σηκωθεί. Βλέπεις τον άχρηστο που πάρκαρε το αυτοκίνητό του πάνω στη διάβαση? Έβαλε άτομα μέσα άγνωστα για να τα γλυτώσει απο αυτόν τον όχλο. Μπορεί να είμαστε εγωιστές, να παλεύουμε μόνο για εμάς, αλλά σε κατάσταση σαν κι αυτή σίγουρα θα σκεφτούμε τον διπλανό μας.. διότι πάνω απο όλα είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ."


Η Χυλοπίτα σήκωσε τα μάτια της στο χάος. Οι άνθρωποι έτρεχαν πανικόβλητοι. Έβλεπε το τρόμο στα μάτια τους. Τα ελικόπτερα άρχισαν να πετάνε καυτό νερό επάνω της.. άρχισε να μαλακώνει.. Έγερνε προς το έδαφος σιγά σιγά. Όταν τα μάτια της έφτασαν στο ύψος μου, μου ψιθύρισε.


"Εσύ έχεις ψυχή."

5 σχόλια:

  1. Πολύ καλές οι παρομοιάσεις σου...χεχε Χυλόπιτα!!!Έσκάσε το χαμόγελο!!!
    Μεγάλη αλήθεια αυτό που λες...
    Δεν μας φτάνει ο χρόνος να σκεφτούμε πόσο εγωιστές είμαστε στην καθημερινότητα μας...αλλά ναι πιστεύω υπάρχει ακόμα και καρδιά και ψυχή και θέληση...
    Θα τα καταφέρουμε!
    :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. κορφή μπάβο έχεις απόλυτο δίκιο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ....Πολυ καλο! Παρα πολυ καλο! Μπραβο!!! Ειλικρινα εχω ενθουσιαστει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αχ,
    να ξερες πόσο παλεύουν μερικοί από μας για να ζήσουν μες τη βρωμιά, την αγένεια και την ανωνυμία της Αθήνας. Τι να γίνει;
    Όλοι θέλουμε ό,τι δεν έχουμε...!

    Υπέροχο κείμενο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Παλεύουμε και βγαίνουμε νικητές εαν το θέλουμε!
    Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δεν έχω κλειδώσει τα σχόλια, οποιοσδήποτε είναι ελεύθερος να πει ότι θέλει. Να με κατακρίνει η να μου δώσει τα εύσημα. Να θυμάστε ότι "Θέλει αρετήν και τόλμη η ελευθερία." Α. Κάλβος.